Kviku-falskenningin og veðurlíkanið

Það er ákveðin ástæða fyrir því uppruni veðurs vantar vísindalega hugsun. Veðurfræðina vantar hreinlega nokkur mikilvæg stykki úr púsluspili hins náttúrulega veðurs, enda hefur stærsta stykkið verið ófundið í rúma öld. Það er oft nefnt „áhugavert vandamál landafræði sjávarins.“ Kennslubók frá árinu 1901 undir heitinu Lessons in Physical Geography skýrir frá löngum þekktri „staðreynd“ um hitastig í jarðskorpunni:

Staðreyndin að á meðan hitastigið í jarðskorpunni eykst niður á við, minnkar það í sjónum í sömu átt, skapar ótrúlega áhugavert vandamál í landafræði sjávarins.

Innan viðmiðsins um kvikuplánetu er þetta stórt vandamál!

Varmi flyst einungis frá heitum hlut til kalds, þannig að við ættum að sjá vaxandi hitastigul frá innviði jarðar til yfirborðsins, bæði í jarðskorpu meginlandanna og í sjónum – en við gerum það ekki.

Hitastig sjávar minnkar með dýpt á meðan að hitastigullinn í jarðskorpunni vex í áttina að staðbundnum núningshita. Neikvæður hitastigull er „vandamál“ í landafræði sjávarins vegna þess að ef jörðin væri kvikupláneta, þá ættu bæði jarðskorpan og sjórinn að sýna hækkandi hitastig þegar maður nálgast kvikuna meir og meir.

Enn fremur hefur vatn hærri varmarýmd en berg, sem þýðir að vatn getur flutt varma frá iðrum jarðar með iðustreymi og varmaleiðni. Þannig að við ættum að sjá hitastig sjávar hækka örar en í jarðskorpu meginlandanna með vaxandi dýpt, ef kvikan væri raunverulega til. Án nýja núnings-hitalögmálsins gæti þetta „vandamál“ aldrei verið leyst.

Núnings-hitalögmálið leggur einnig grunninn fyrir því hvernig veður virkar. Það er eitt af púslustykkjunum sem hefur vantað í veðurlíkaninu. Trú nútíma vísinda á kviku hefur haldið aftur þekkinguna um hinn raunverulega uppruna hitans í jarðskorpunni, sem eru jarðskjálftar. Jarðskjálftar og jarðföll (sbr. sjávarföll) eru ábyrg fyrir þeim hita sem myndast undir fætur okkar og fyrir veðrið yfir höfuð okkar.