Steingervð mót og fótspor

Auðveldlega er hægt að mynda far í mjúkum farvegi með sporum dýra, manna, fugla og jafnvel skordýra þegar þau ferðast yfir farveginn. Spor hjartardýra í dag í leir og sandi eru sýnd í mynd hér að neðan. ‚Fersku‘ sporin munu þó ekki varðveitast lengi, það er aðeins spurning um nokkra daga að sporin hafa afmáðst algerlega. Hvernig er það mögulegt fyrir dýraspor að varðveitast í steini? Það er ólíklegt ferli þar sem við sjáum þetta hvergi gerast í náttúrunni.

En til eru þúsundir spora um allan heim. Í næstu mynd sjást varðveitt spor nokkurra risaeðla, skriðdýra og jafnvel sandgárur úr bylgjuhreyfingum. Hvernig er hægt að útskýra þetta undir þeim röngu forsendum sístöðuhyggju úr jarðfræðinni ef við sjáum ekki spor varðveitast í dag? Steingervð mót eru ein af einföldustu vísbendingum sem sanna að nútíma kenning steingervingafræðinnar sé röng.

Börn skilja strax að spor hjartardýra á fyrri myndinni munu aldrei verða að steini, en samt trúir steingervingafræðin því staðfastlega að það eru einhversstaðar ferli í gangi sem gæti hulið þessi spor og umbreytt þau í stein, þrátt fyrir að hafa aldrei tekið eftir slíkum ferlum. Reyndar getur hún ekki útskýrt hvernig það á að gerast.

Glundroði falskenningarinnar um steingervinga eykst vegna þess að það eru engin spor hjartardýra til, og hvergi í heiminum eru slík spor að steingervast. Það eru ekki til för eftir birni, úlfa, ljón, hesta eða þúsundir annarra dýra í steinum.

Spor nútíma dýra ættu að vera varðveitt á sama hátt og risaeðluspor voru varðveitt. Vegna þess að þessi dýr eru nýlegri, ættu fjölbreytni og dreifing steingervða spora að vera miklu meiri. Tölfræðilega séð, byggt á milljónum ára í kenningu steingervingafræðinnar, myndu eldri steingervingarnir vera eyðilögð að lokum, og endurnýjuð af ‚yngri“ steingervðum sporum í miklu meira mæli, en samt er næstum því ekkert til af þeim!

Vísbendingar steingervða spora í dag hrekja núverandi kenningu um steingervinga og sannar staðfastlega að hugmynd að myndun steingervinga innan sístöðuhyggjunnar sé röng. Steingervðu sporin í síðustu mynd sýna nokkur dæmi um steingervðar sandgárur (neðst á myndinni). Gárurnar líta alveg út og þær sem sjást við sjávarströnd eða bakka stöðuvatna í dag. Til eru svona steinar út um allan heim!

Hugmyndin að gárur gætu grafist niður á svipstundu í flóðvatni í dag, og ekki skemmst, og umbreyst í stein á löngum tíma, er fjarstæðukennd. Þó er það nákvæmlega þetta sem vísindamenn eru að segja í dag. Enginn vafi leikur á því að steingervð spor og sandgárur í sandsteini eru alger leyndardómur í nútíma vísindum og það krefst nýrrar útskýringar á uppruna þeirra.

Í nokkur hundruð ár hefur maðurinn fundið fótspor dýra í steinum, en það eru ekki einu fótsporin sem fundist hafa í jarðfræðiskránni – mannsspor og jafnvel sandalaspor hafa verið fundin. Ágreiningur er í kringum slíka fundi vegna ályktanir sem menn draga af þeim. Munum að steingervð fótspor eiga að taka ‚milljónir‘ ára til að myndast og nútíma maðurinn á ekki að hafa verið til fyrir milljónum árum síðan. Því miður hafa margar uppgötvanir ekki verið skráðar nægilega vel og sumar voru afhjúpaðar sem fölsun. Samt var borið kennsl á nokkrum vel skráðum fundum af mannssporum á síðastliðnum áratug eða svo, og skrifað var um það í vísindaritum.

Í undirkafla 10.6, Vísindalegi aldursleikurinn, var aldur 269 fótspora nálægt Mexíkóborg metinn. Mismunandi aðferðir aldursgreininga sýndu gersamlega ólíkan aldur milljóna ára og þúsundir ára gamla. Auðvitað geta þeir ekki verið bæði, en burt séð frá hinu greinilegu fráviki, þá var yngri aldurinn mikilvægur vegna þess að hingað til gerðu rannsakendur ráð fyrir því að steingervð spor gætu aðeins myndast á milljónum árum. Núna halda þeir því skyndilega fram að steingervð spor væru aðeins þúsundir ára gömul.

Árið 2003 voru uppgötvuð eitt stærsta safn steinrunnaðra mannsspora í Ástralíu (sjá mynd að ofan). Samkvæmt rannsakendum gengu einstaklingar yfir mjúkan leirinn og skilið eftir fótspor sín á milli 19.000 og 23.000 árum síðan:

‚Þeir fundu pönnusvæðu úr leir uppi í sandöldunum nálægt eitt af vötnunum og fundu fyrstu af síðar 450 uppgötvuðum fótsporum á rúmlega 700 fermetra svæði eða svo.‘ Hann sagði að teymið hafi fundið 22 slóðir, sumar allt að 20 metra langar, þar sem einn maður gekk í eina átt. Sporin eru á milli 19.000 og 23.000 ára gömul, aldursgreint með hæð síðasta jökulskeiðs. (Earliest human footprints in Australia).

Eitt fyrstu vandamálana sem vísindamenn hittu á, meðan þeir reyndu að komast að aldri fyrir fótsporin, er að þeir gátu hvorki notað venjulegu geislakolsaðferðina né aðferð bráðnaðs bergs. Förin eru ekki kolefni og steingervðu fótsporin voru í setbergi, ekki í storkubergi. Þess vegna gátu menn ekki notað tvær af algengustu aðferðum aldursákvörðunar, en aðrar aðferðir nútíma vísinda eru ekki eins nákvæmar. Þess vegna gaf hin valda aðferð, aldursgreining með ljósi, óáreiðanlega aldra.

Vegna þess að fótsporin voru staðsett í setlögum sem talið er að sé tengt síðasta jökulskeiði, ákváðu rannsakendur að steingervðu mannssporin hljóta ekki að vera milljónir, heldur aðeins þúsundir ára gömul. Það er mikilvægt að skilja hvernig rannsakendur bjuggu til kenningar um hvernig leirset varð steinrunnið. Í fyrstu trúðu rannsakendur greinilega að steingervð fótspor voru hörnuð „eins og steinsteypa“ vegna „kalsíumkarbónats“:

Hann sagði að fótsporin, sum allt að 15 mm djúp, hafi verið sett niður í leðjuborinn leir sem innihélt kalsíumkarbónat sem harðnaði eins og steinsteypa þegar hún þornar. Þurru sporin voru síðan þakin með meira leirlagi og loks af nokkrum metra af sandi úr sandöldunum. Sandurinn fauk síðan burt, sem afhjúpar þessi spor, sagði Cupper. (Earliest human footprints in Australia).

Eitt vandamál með þessa útskýringu er að leir og kalsíumkarbónat, eða kalk, þornar ekki í náttúrunni til að verða að sementi. Það þarf að hita sementsblönduna í hitastig sem er hærri en 1400°C til að mynda sement sem notað er í byggingaframkvæmdum. Hvergi á yfirborði meginlandanna getur hitastig sem þetta náðst á náttúrulegan hátt á stórum svæðum.

Rannsakendur fótspora, Steve Webb, Mathew L. Cupper og Richard Robins gáfu síðar út skýrslu árið 2006, þar sem þeir greindu frá því að gifs væri valdur sementsbindingarinnar:

Harða lagið í setinu er um það bil 150 mm þykkt og er samansett af að minnsta kosti tíu ofanáliggjandi þunnum sneiðum úr gifsríku leðjubornum leir. Þessi set hafa harðnað með fínkorna fylliefni úr gifsi. (Pleistocene human footprints from the Willandra Lakes, southeastern Australia).

Harðnaður gifs-leir kallar fram leyndardóm sem er enn óskiljanlegri en kenningin um sementsbindingar kalsíumkarbónats. Að minnsta kosti var nóg af útfallandi karbónati í náttúrunni til staðar í karbónat-sements kenningunni. En harðnað gifsset er ekki svo algengt og það er mjög sjaldgæft að finna ofurmettað vatnskerfi þar sem gifs fellur nægilega fljótt út til að útskýra varðveislu þessara fótspora. Af þessari ástæðu kom það ekki á óvart að rannsakendur gáfu enga útskýringu á því hvernig gifs-leir varð steinrunnið. Í næsta undirkafla komum við aftur að þessum leyndardómi í nútíma vísindum, sem einungis er hægt að skilja með þekkingu á vaþrývarma allsherjar flóðsins.

Rannsakendur einblíndu á mannfræðilegu hliðina á fótsporunum og framkvæmdu mjög góða og ýtarlega vinnu og útreikninga varðandi stærð beggja fótspora og á þeim einstaklingi sem gerði þau. Það kom á óvart að útreikningar þeirra sýndu að þrír hávöxnustu einstaklingarnir (vitað eru um átta einstaklinga) voru líklega karlmenn, 191 cm, 196 cm og 198 cm háir!

Lengd fótspors í T1-4 er á milli 270 mm og 300 mm, sem bendir til hávaxinna til mjög hávaxinna, næstum örugglega karlmanna. Hæðir rokka frá 1,78 ± 0,13 m í T2 og T4 til 1,98 ± 0,15 m í T1, sem er hávaxnasti einstaklingurinn á vettvangnum. (Pleistocene human footprints from the Willandra Lakes, southeastern Australia).

Jafnvel á okkar mælikvarða er 1,98 m hár maður mjög hávaxinn. Þess vegna skildu fótsporin rannsakendur eftir með miklu fleiri spurningar heldur en svör. Í þeirra huga eiga þeir erfitt með þá hugmynd að frumbyggjar Ástralíu eru afkomendur svo hávaxinna forfeðra. Sé þróunarkenningin rétt, hvers vegna eru íbúar Ástralíu að minnka? Næstu tveir kafla munu rekja og leysa eitthvað af þessum spurningum, en fyrir þessar stundar sakir standa nútíma vísindi án svara um það hvernig þessi steingervðu mannsspor mynduðust.

Raunveruleikinn í Miklagili – steingervingar sem vantar

Heimasíða Miklagils þjóðgarðsins sýnir samansafn af steingervingum sem fundnir hafa verið í gilinu. Í 446 km flæðir Colorado áin í gegnum djúpt gil sem er 16 km breitt að meðaltali á milli brúna. Heimasíðan segir frá steingervingum úr sjó og landi, en einnig öðrum ‚nýlegum‘ steingervingum.

Hinir svokölluðu nýlegir steingervingar eru í raun ekki steingervðar leifar, heldur eru þeir bein, hár og önnur lífræn efni sem venjulega eru fundin í hellum. Steingervingar úr landi eru aðallega „mót“ plantna, „mót drekaflugu“ og „spor“ dýra í sandsteininum. Mótin eru aðeins stimpill gamalla lífvera á jörðinni – ekki leifar þeirra sjálfra. Steingervingarnir úr sjó eru aðallega skeljar með nokkrar aðrar smáplöntur og dýr.

Lög Miklagils eiga að tákna tíma sem spannar hundruði milljóna ára plöntu- og dýralífs, þar á meðal fimm mismunandi skipti þar sem svæðið var þakið sjó, samkvæmt þeim vísbendingum sem útdauðar sjávartegundir gefa.

Skýringamyndin um steingervinga Miklagils sem vantar, sem sýnd er hér að ofan, greinir frá allt annarri mynd af Miklagili en sú sem nútíma jarðfræðin sýnir. Heimasíða Miklagils þjóðgarðsins og næstum önnur hver bók um Miklagil og steingervinga þess, yfirsjást einn mikilvægasta þátt í sögu steingervinga Miklagils – þá steingervinga sem vantar!

Reyndar eru steingervingarnir sem eru ekki til staðar mjög mikilvægir og hafa þeir víðtækari afleiðingar fyrir steingervingafræðinga, og fyrir alla, heldur en steingervingarnir sem eru til staðar. Ef gilið hefði myndast á milljónum ára og eftir að hafa verið dýpt niður í sjó fimm sinnum, þá myndi það hafa orðið fyrir gríðarlegum breytingum á vistkerfinu á þeim hundruði ferkílómetrum þar sem gilið er staðsett. Þetta myndi þýða að leifar af þúsundir, ef ekki milljónir plantna og dýra ættu að vera á meðal steingervinganna í steinaskrá gilsins.

Steingervingafræðingar í dag reyna að ímynda sér hvernig milljónir fiska, skriðdýra og annarra dýra bjuggu við Miklagil í mörg milljón ár, stundum skilið eftir eitt og eitt fótspor en lítið annað. Til þessa hefur ekki fundist eitt einasta steingervt bein í Miklagili:

Í þessum [Coconino] sandsteini í Miklagili hafa, þótt undarlegt megi virðast, engin bein verið fundin enn. (The Geology of Grand Canyon, Edwin Mckee).

Þó svo að rannsakendur hafa vitað af þessu í rúma öld, þá veit enginn hvers vegna. Frá árinu 1931, en þá var síðasta tilvitnun skrifuð, hafa rannsakendur grannskoðað gilið, en samkvæmt heimasíðu þjóðgarðsins, þá hafa enn engin bein verið fundin í garðinum:

Enginn hefur nokkurn tímann fundið steingervt skriðdýrabein eða bein innan Miklagils. Steingervð fótspor hafa fundist frá 20 tegundum skriðdýra og froskdýra, en hvorki tennur né bein! (www.nps.gov/grca/forteachers/curriculummaterials.htm, heimasíða ekki lengur aðgengileg).

Enn merkilegra er þó sú staðreynd að engar steingervðar plöntur hafa fundist í Miklagili heldur, þó svo að nokkur mót séu til. Til eru miklu fleiri steingervðar plöntur en steingervð dýr á heimsvísu og eru þær algengustu steingervingarnir (fyrir utan leifar af örverum). Í öllu sem varðveist hefur á landi í dag, er meirihluti lífmassans plöntur. Með slíkt magn af plöntuefni, hvar eru plöntuleifarnar í Miklagili og hvað með sökkvun í sjó fimm sinnum á síðastliðnum hundruði milljóna árum? Hinn frægi þjóðgarður Petrified National Forest (steingervð tré) er aðeins tæpir 200 km suðvestur af Miklagili, en þar eru stórir trjábolir varðveittir. Hins vegar í sjálfu Miklagili er ekki svo mikið sem kvistur, grasstrá, né steingervður sjávargróður til.

Steingervingafræðingar hafa reynt að segja með gleraugu þróunar, að þjóðgarðurinn með steingervðu trén sé 225 milljón ára gamall og að Miklagil byrjaði að myndast fyrir 245 milljónum árum síðan, sem útskýrir í þeirra hugum hvers vegna engin steingervð tré séu að finna í gilinu. Hins vegar sýndi kaflinn um aldurslíkanið að það eru engar staðreyndir til fyrir hinn meinta aldur. Það þarf heldur ekki mikið til að komast að raun um að ef sagan um þróunina væri rétt, þá væru mörg smærri plöntur og dýr sem kæmu á undan hinum stóru barrtré í steingervða skóginum, en sum þeirra eru meira en 30 m há.

Ennfremur, fyrir utan steingervingana, eru önnur lífræn jarðlög sem vantar í Miklagili. Það eru engin kol- eða saltlög, né eru olíupyttir í lögum Miklagils og staðreyndin að þetta vantar, sýnir að þróunar- og jarðfræðisaga Miklagils sé röng.

U.S. Geological Survey (Jarðfræðistofnun Bandaríkjanna) gaf út bækling undir heitinu Fossils, Rocks, and Time (Steingervingar, steinar og tími), sem innihélt mynd sem sést hér að ofan, en hún gefur yfirlit yfir set steingervinga „síðustu 600 milljón ár“. Skýringamyndinni er lýst þannig:

Ljósmyndaklippur sem lýsa fjölbreytni og þróun lífsins á jörðinni síðustu 600 milljón ár. Elsti steingervingurinn er neðst og sá yngsti er efst. Hæð hvers hólfs með tímabili er í réttu hlutfalli við lengd tímabilsins. (Heimasíða USGS).

Listræna túlkunin er ekkert meira en lýsandi og ímyndaðar ljósmyndaklippur af steingervingum sem raðaðar hafa verið í ‚svokallaða‘ þróunarröð steingervingasögunnar. Hvers vegna eru ekki sýndar raunverulegar ljósmyndir?

Heimasíða þjóðgarðsins Petrified National Forest ‚klárar söguna‘ um steinaskrá steingervðu trjánna:

Menn halda að rof hafi sópað burtu steinum frá júra- og kríttímabilunum áður en Chinle steinar voru þaktir af yngri steinum úr Bidahochi mynduninni, sem skapaði hlé á steinaskránni – sem er ósamræmi. Ósamræmið á milli Chinle mynduninni frá síðla tríastímabilinu og Bidahochi mynduninni frá síðjökultímanum er hægt að sjá frá Whipple Point. Í þjóðgarðinum þýðir þetta gap að 200 milljón ár vantar í jarðfræðisögunni! (Heimasíða Petrified Forest).

Þarna höfum við það. Steingervingafræðingurinn áttar sig á því að steingervingaskráin með röðuðum steingervingum er ekki til vegna þess að steinlögin sem steingervingarnir ættu að vera í eru ekki til! Mjög hagkvæmt.

Hvert hurfu 200 milljón ára setin sem vantar? Setin og steingervingarnir hljóta að hafa farið eitthvert! En rannsakendur geta ekki sýnt hvar einhversstaðar er, greinilega er bara allt týnt. Þetta þýðir einnig að samfellda skráin um þróun tegunda er týnd, eins og David Berlinski, kennari of fyrrum prófessor við Columbia háskólanum, bendir á:

Nákvæm og samfelld skrá um þróun tegunda er týnd, þessi nettu setlög, eins og Gould sagði í sí og æ, sem aldrei sýndu nákvæmlega fyrirbærið sem Darwin reyndi að útskýra. Þetta er varla mál sem steingervingafræðingar hafa verið fámálir um. Alveg í upphafi í fræðiritinu sínu Vertebrate Paleontology and Evolution, tekur Robert Carrol nokkuð réttilega eftir því að ‚flestar steingervingaskrárnar styðja ekki stranglega frásögninni um hægfara þróun‘. ‚Hin stranglega frásögn um hægfara þróun‘ er nákvæmlega það sem kenning Darwins krefur um: Hún er hjarta og sál kenningarinnar. (The Devil’s Delusion, Atheism and its Scientific Pretensions: David Berlinski, Crown Forum, 2008, bls. 188-189).

Rannsakendur frá tíma Darwins héldu alltaf að sá dagur myndi renna upp að einhver myndi finna týndu steingervingana – það væri bara spurning um tíma og að grafa meira. En tíminn hefur sannað að týndu steingervingarnir eru týndir að eilífu, og munu aldrei finnast.

Manngerð söfn

Náttúruvísindasöfn sýna aldrei raunverulegar ljósmyndir sem sýna myndu setlög með röðuðum steingervingum í röð þróunar, vegna þess að þau eru ekki til. En í staðinn eru sýndar stílfærðar skýringamyndir og útskýrandi veggklæðningar með eftirlíktum setlögum, eins og í þessari mynd, þar sem steingervingar hafa verið raðaðir á heppilegan hátt til að styðja ferli þróunarkenningarinnar. En þessi lög eru ekki táknræn um raunveruleg lög nokkurs staðar í náttúrunni. Blekkingin um röðun steingervingalaga, líkt og aldursblekkingin, er grundvölluð á yfirlýsingum sem hvorki hafa bakland né athuganir til að styðjast við.

"Saga" raðaðra steingervingalaga

Í rúmlega tvær aldir hafa steingervingafræðingar kennt sömu gömlu söguna – að steingervingar sem finnast í setbergi „fylgja alltaf þeim næstu í þeirri sömu röð“:

Árið 1799 kom William Smith, enskur landmælingarmaður skurða, orðum á einum af megin hugmyndum sem jarðvísindin hvíla á – leið til að þekkja samanburðaraldur steinlaga. Hann benti á að steingervingar sem fundnir eru í setlögum ‚fylgja alltaf þeim næstu í þeirri sömu röð.‘ Steingervingar urðu þannig að lykli sem leyfði jarðfræðingum að þekkja hlutfallslegan aldur og röð steinlaga, án tillits til staðsetningar þeirra. (Marvel sand Mysteries of The World Around Us: General Consultant: Rhodes W. Fairbridge, Professor of Geology, Columbia University, The Reader‘s Digest Association, Inc., 1972, bls. 18).

Það er nokkuð furðulegt að grundvöllur allra vísinda steingervingafræðinnar er byggður á skoðun landmælingamanns skurða. Staðhæfing Smiths var að „steingervingar sem fundnir eru í setlögum fylgja alltaf þeim næstu í þeirri sömu röð.“ Þetta var kraftmikil og alger yfirlýsing, en hafði William Smith rétt fyrir sér eða skjátlaðist honum?

Eina leiðin til að vita, er að líta á steinana í setlögum frá mismunandi staðsetningum til að sjá hvort, eins og hann orðaði það, steingervingar „fylgja alltaf þeim næstu í þeirri sömu röð“! Síðustu rúmar tvær aldir hafa þúsundir steingervingafræðingar haft ríflegan tíma til að koma með dæmi um slík lög, en hver er útkoman og hvar eru dæmin? Svar:

Fyrir lesenda UM kemur þetta ekki mikið á óvart. Nútíma jarðfræði setur oft allt sitt á eitt spil og þegar menn komu fram með þessa „megin hugmynd“, virtist hún falla náttúrulega inn í þann hugsunarhátt sem kominn var á stofn í nútíma jarðfræði.

Maður sem fór til nokkurra jarðfræðinga og steingervingafræðinga fyrir nokkrum árum, varð heldur betur hissa þegar hann spurði þá hvert hann gæti farið og fundið lög steingervinga sem fylgja þeim næstu í réttri röð þróunar. Enginn gat sagt honum staðsetningu, reyndar allir sem spurðir voru sögðu í grunninn það sama:

Það sýndi sig að eini staðurinn þar sem nútíma vísindi sjá lög steingervinga í röð er í manngerðum söfnum. Í þessum söfnum getur forstöðumaðurinn ‚skapað‘ hvaða lög sem er, með hvaða steingervingum sem þeim þóknast að sýna, sem eru auðvitað alltaf settir í röð samkvæmt þróunarkenningunni með þróuðustu lífveruna efst. Hins vegar krefjast raunveruleg vísindi að slík lög séu skráð einhversstaðar í náttúrunni, ef þau eiga að teljast sem raunveruleg framsetning steingervingaskrárinnar.

Eftir að hafa heimsótt náttúrusöfn um víðan heim í tvo áratugi, var ekki eitt einasta náttúrulegt dæmi um röð steingervingalaga nokkurn tímann fundið. Ekki einu sinni ljósmynd né lýsing á raunverulegri ‚röð steingervingalaga‘ var sýnd. Hvað þýðir þetta?

Nærtækasta dæmið sáum við þegar vísað var í röð steingervingalaga eins og ofangreind mynd um fræðilegan aldur steingervinga spendýra sýnir. Hins vegar sýndi skýringamyndin ekki raunverulegar ljósmyndir af gilinu sem sýnir hina meintu röð steingervinga. Í skýringamyndinni eru aðeins gefnar tölur sem tákna fræðilegan aldur sets með steingervingum frá öllum Bandaríkjunum. Ekki er vitað til þess að einhver hafi nokkurn tímann lagt fram skýrslu sem sýnir staði um allan heim með röðum laga með mörgum steingervingum sem passar við þróunarkenninguna. Ef steingervingarnir væru raunverulega lagskiptir eins og William Smith lagði til, þá væri vissulega löngu búið að gera grein fyrir þeim lögum sem sýna þá röð.

Steingervingafræðingar og jarðfræðingar geta ekki tekið eftir því að regla Smiths um röð dýraríkisins hefur aldrei verið sýnd í raunverulegum lögum sem sjást djúpt í gjám. Smith byggði hugmyndum sínum á athugunum í skurðum, þverskurðum vega- og járnbrautagerðar og frá grjótnámum um allt Stóra-Bretland til að þróa jarðfræðikort yfirborðs á landinu árið 1815 (sjá mynd). Raunar táknar steingervingasafn Smiths engan veginn gott mat á hugmyndum hans um röð dýraríkis og hann kynnti það heldur aldrei sem slíkt. Þegar það var gefið út, var kort Smiths ekki álitið sem mikilvæg uppgötvun. Það var fyrst litið á það þannig eftir ritstuldinn á því af jarðfræðingum og öðrum vísindamönnum sem sáu röngu regluna um röð dýraríkis sem stuðning fyrir þróunarkenningunni.

Um allan heim eru flestir steingervingar fundnir nálægt, eða jafnvel á yfirborðinu en fáir finnast neðarlega í setlögum. Þetta er nákvæmlega þar sem Smith safnaði sínum gögnum – á eða nærri yfirborðinu. En nútíma vísindi kom upp með ‚sögu‘ í kringum William Smith, sem breytti honum í nokkurskonar mikilmenni í vísindum, poster-boy sem á að hafa gert merkis uppgötvun. Þetta ætti að vera góð áminning fyrir alla þá sem leitast eftir vísindalegum sannleik, að maður ætti alltaf að draga allt í vísindum í efa með opnum hug.

Þegar þeir horfast í augu við raunveruleikann, munu nútíma vísindamenn líklega segja, „að sjálfsögðu getum við ekki séð neina staði sem vitnar um steingervingaskrána.“ Þeir vita að enginn slíkur staður sé til, þannig að þeir detta í gömlu vísindafjarveruna um jarðfræðilegan tíma og rof. Þrátt fyrir meinta uppgötvun Williams Smith á raunverulegum steingervingalögum, þá er skortur á raunverulegum sönnunum í dag vísað á bug á þeim forsendum að ‚með tímanum eru steingervingalögin skoluð burt og við ættum ekki að vænta þess nokkurn tímann að finna rétta röð steingervinga.‘

Mjúkir líkamshlutar eru nánast aldrei varðveittir

Ef steinrunaferlið var einfaldlega greftrun yfir tíma, þá er erfitt að ímynda sér að mjúku líkamshlutarnir hvaða dýrs sem er myndu varðveitast. Hugmynd sem sett er fram í bókinni The Complete Guide To Rocks and Minerals:

Flestir steingervingar eru skeljar eða einangruð bein. Heilar beinagrindur eru sjaldgæfar og mjúkir líkamshlutir eru nánast aldrei varðveittir. (The Complete Guide To Rocks and Minerals: John Farndon, Anness Publishing, 2006, bls. 37).

Rotnun er svo hröð að það er gríðarlega erfitt að finna aðstæður í náttúrunni í dag þar sem mjúkir hlutar rotna ekki næstum samstundis af örverum. Umhverfið verður nauðsynlega að vera án súrefnis og hafa lágt hitastig til að komast hjá rotnun. Það vekur furðu, en hvað finnum við í steingervingaskránni um víðan heim?

Það eru fáar lífverur í heiminum sem eru mýkri en marglytta, en jafnvel þær er hægt að finna varðveitta í steingervingaskránni. Rannsakandi James W. Hagadorn sagði, „Það er eitthvað þarna sem við ekki skiljum“:

‚Þegar fólk finnur T-rex, finnst mér það ekki svo spennandi, vegna þess að T-rex hefur bein og tennur – sem steingervist mjög auðveldlega,‘ segir Hagadorn. ‚En að varðveita marglyttu, það er erfitt, vegna þess að hún hefur enga harða hluta. Það er eitthvað þarna sem við ekki skiljum.‘ (Impressions of Ancient Jellyfish, Lisa M. Pinsker, Geotimes Web Extra, 30. janúar 2002).

Aðrir mjúkir líkamshlutar eru varðveittir í steingervingaskránni, sem skorar á falskenninguna um steingervinga frá nútíma vísindum, en eitt tilfelli sker úr – egg.

Eitt af því sem mest kom á óvart úr rannsókn okkar á steingervingum, var hinn næstum algeri skortur á skilningi á steinrunaferlinu sem steingervingafræðingar sýna. Það var furðulegt að sjá að jafnvel einföldustu grundvallar spurningu var ósvarað, þó svo að rannsakendur þóttust skilja ferlið. Rotin egg er eitt slíkt dæmi, sem margir hafa sjálfir komist í snertingu við. Þegar egg klekur ekki, verður rotnandi innihaldið fæði fyrir heilan her örvera sem skilur út gasi af vetnissúlfíði, sem endar í vel þekktri lykt fúleggs. Þetta leiðir til einfaldrar grundvallar spurningar:

Svarið er: Það gerist ekki í dag.

Til eru þúsundir steingervða risaeðlueggja nær alls staðar úr heiminum. Myndin hér að ofan sýnir þrjár tegundir steingervða risaeðlueggja, tvær þeirra eru harðar en ein þeirra, ófullþroska Citipati eggið, er að hluta til holt að innan og er með athyglisvert fóstur innan í. Hluti eggs með agat eintakið er einstakt að því leytinu til, að það sýnir kristöllun innan í steingervðu eggi. Hægt er að sjá þrjá auðkennandi hluti. Dökka svæðið er allt sem eftir er af ytri skelinni, ávali grái endinn er kristallaður innri hluti eggsins, eggjarauðan og eggjahvítan. Hvítleita röndin sýnir snertiflötinn þar sem skelin og himnan mættust.

Vissulega eru egg nokkur af viðkvæmustu hlutum náttúrunnar og það er undravert að svo mörg steingervðust. Eggjarauðan sem nú er steinn, er án útskýringa í nútíma vísindum, en er sterk sönnun fyrir vaþrývarma allsherjar flóðsins.

Hvað gerist í raun þegar hlutir deyja?

Hvað gerist í raun þegar hlutir deyja? Verður sumt af leifum lífvera að steingervingum? Nei, þeir rotna  niður í afgangsefni byggt á kolefni og í önnur efni. Steingervingar eru fundnir á eða nálægt yfirborði jarðar, víða um heim. Ef dýr og plöntur geta umbreyst í steingervinga einfaldlega með greftrun og tíma, þá ætti þau að finnast um allan heim í miðjum ferli til að steingervast. Hins vegar hefur enginn steingervingafræðingur nokkurn tímann sýnt að þetta ferli gerist í náttúrunni.

Goðsögnin um steinruna

Steinruni er ferli sem umbreytir upprunalegu efni í stein eða í hart og grýtt efni. Í falskenningunni um hringrás bergs var sýnt að hefðbundin jarðfræði getur ekki sýnt hvernig langflestir steinar raunverulega myndast. Vegna þess að flestir steingervingar urðu að steinum í gegnum steinruna, eru steingervingafræðingar ófærir um að skilja uppruna steingervinga, enda þekkja þeir ekki uppruna steina.

Þessi kafli mun sýna að nútíma vísindi hafa ekki skilið steinruna- eða steingervingaferlið. Ef þau hefðu skilið það, væri löngu búið að sýna steinrunaferlið.

Sérfræðingar í steingervingum þurftu að horfast í augu við fjölda erfiðleika þegar þeir reyndu að koma með kenningu um steinruna. Eitt tilvik kemur fram í skilgreiningunni í orðinu steingervingur í bókinni The Facts on File Dictionary of Biology:

Leifar af löngu dauðum dýrum og plöntum, eða för eftir þau í steinum. Flestir steingervingar eru af hörðum beinefnum vegna þess að mjúkir vefir og líffæri rotna burt mjög fljótt. Ólífræn sölt úr nærliggjandi steinum skipta smám saman út hörðu lífrænu efni sem virkar sem mót í ferli sem kallast steinruni. Einnig leysist lífræna efnið upp og skilur eftir far eða lögun í umliggjandi steinum. (The Facts on File Dictionary of Biology: Robert Hine, þriðja útgáfa, Market House Books, 1999, bls. 128).

Á meðan það er rétt að mjúkir vefir og líffæri rotna mjög fljótt, þá inniheldur þessi skilgreining á steingervingum „sölt“ sem skipta út „hörðu“ lífrænu efni. Hins vegar er mikið efni sem er skipt út ekki „hart“ (t.d. fjaðrir og marglittur) og eru flestir steingervingar byggðir á kvarsi en koma ekki frá „söltum“. Langflestir steingervingar eru ekki „för“, heldur hin raunverulega lífræna planta eða hluti úr dýri sem umbreyttist eða steingervðist. The Facts on File Dictionary gerði enga tilraun til að útskýra hvernig leifar af lífverum steingervðust, líklega vegna þess höfundurinn skildi ekki ferlið.

Vísindamenn geta ekki útskýrt eða skilið steingervingaferlið vegna þess að þeir hafa aldrei fylgst með því. Jafnvel hinn virti sérfræðingur í tímatali byggt á talningu árhringja í trjám, Mike Baillie, gerði sér ekki grein fyrir því hvernig steingervt tré myndaðist. Hann gerði ranglega ráð fyrir því að ef viðurinn úr eikartré hefði geymst í jörðinni, myndi hann „að lokum steingervast í brúnkol eða kol eftir milljónir ára“:

Á síðari hluta sjöunda áratugs síðustu aldar, var miklu samansafni af náttúrulega varðveittum fornlífverum tekið úr mómýrum, mýrum og árfarvegum. Þetta kallast ‚fornlífverur‘ vegna þess að ef þær hefðu verið skildar eftir í jörðinni, myndu þær að lokum steingervast í brúnkol eða kol eftir milljónir ára. (Exodus to Arthur, Catastrophic Encounters with Comets: Mike Baillie, B.T. Batsford Ltd, London, 2000, bls. 27).

Einnig er litið á kol sem steingerving, en vegsummerki kols í kaflanum um líkanið um allsherjar flóðið sýndi að viður verður ekki að kol með því einu að vera skilið eftir í jörðinni, alveg sama hversu lengi hann er þar. Það þarf töluvert hátt hitastig og háan þrýsting (og vanalega saltlausn), umhverfisþætti sem ekki eru til staðar á jörðinni í dag (sjá undirkafla 8.11).

Í tímaritinu Rock & Gem er önnur tilraun til að útskýra hvernig steinruni gerist:

Þegar planta og dýr tímabilsins deyja, sökkva leifarnar inn í saltlausn og kísilrunna leðju úr silti og sandi. Súrefni var að mestu leyti útilokað. Litlar uppleystar kísilagnir unnu sig inn í frumubyggingu viðsins. Og ef aðstæður voru nákvæmlega réttar, hófst steinruninn…

Afurð þessa ferlis liggur grafið djúpt í mörg milljón ár. Loks, þegar loftslag breyttist, leystust nokkrir stórir steingervingar úr útlegðinni neðanjarðar og komu upp á yfirborðið á ný. (The Petrified Forest, Gerry Blair, Rock & Gem, sept. 1992, bls. 54).

Svarið er: Hvergi.

Í dag er hvergi nein kísilrunnin saltleðja af neinu ráði, einkum ekki nóg til að dekka heilan skóg. „Nákvæmlega réttu“ aðstæðurnar eru heldur ekki til í dag og ekki einn einasti steingervingafræðingur í heiminum getur bent á skóg, né heldur á eitt tré, sem er að steingervast með kísilríku saltvatni. En samt sem áður er hægt að finna steingervð tré alls staðar í Bandaríkjunum og næstum í öllum löndum í heiminum í dag.

Greinin segir aldrei neitt um ‚hvernig‘ kísill vann „sig inn í frumubyggingu viðsins.“ Greinilega gerist það bara, „ef aðstæður [eru] nákvæmlega réttar.“ Steingervingafræðingar róa samstarfsmenn sína með því að segja að við getum í raun ekki skilið ferlið, enda tæki það „milljónir ára.“

Grein í National Geographic lýsir dauðagildru risaeðlu:

Ef til vill lokkaði öskur deyjandi dýrs risaeðluna í gildruna. Eða kannski var það lyktin af rotnandi fiski. Hver svo sem tálbeitan var, um leið og rándýrið var lokkað inn í leðjuholuna, gleymdi það fljótlega bráðina sína. Það spriklaði til einskis í leðjunni í langan tíma, en fætur þess náðu ekki til botns. Dauðadæmt beið dýrið smám saman örlaga sinna og tók varnarlaust dauða sínum, en þó ekki áður en baráttan laðaði annað rándýr í holuna, sem hélt hringrás dauðagildrunnar gangandi. Að lokum varð leðjan að steini, sem gróf fórnarlömb sín, staflaði þeim eitt af öðru upp, í 160 milljón ár. (The Real Jurassic Park, Peter Gwin, National Geographic, júlí 2008, bls. 106).

Það eru nokkrir alvarlegir gallar í þessari sögu: í fyrsta lagi, hvernig varð leðjan að lokum að steini? Hvergi í heiminum í dag geta jarðfræðingar bent á stað þar sem stór svæði af leðju eru að verða að steini – það bara gerist hvergi í dag! Það er mikilvægt að koma auga á þetta vegna þess að steingervingar risaeðla þekja stórar víðáttur, svæði sem ná yfir mörg hundruð ferkílómetra.

Annað vandamál með kenninguna um „dauðagildruna“ er hinn mikli tími. 160 milljón ára tímabilið vinnur í raun sterklega á móti goðsögninni um dauðagildru. Rannsakendur höfðu greinilega ekki hugsað til enda afleiðingar 160 milljón ára tímabilsins sem nútíma jarðfræðingar trúa að sjór hafi flætt meginlöndin nokkrum sinnum. Dýr og landslag myndu breytast í miklum mæli á eftir næsta tímabili. Standa jarðlögin þar sem risaeðlur finnast fyrir þessi margvíslegu umhverfisástönd, en einnig dýrin og plöntulífið sem ætti að vera bersýnilegt á þessum tímabilum flæðandi sjávar hvað eftir annað? Það gera þau ekki.

Árið 1998 gaf National Academy of Science (Vísindaakademía Bandaríkjanna) út bókina Teaching About Evolution and the Nature of Science. Hún innihélt nokkrar goðsagnir um myndun setbergs, þar á meðal „löng tímabil“ og „þrýstingur setsins.“ Hvorugt þessa getur myndað stein:

Hugsið ykkur á með uppsprettu í fjöllunum. Þegar vatnið hreyfist niður eftir, veðrar það hlíðar fjallanna. Örlítil korn sem veðrunin framkallar, kallað silt, er hægt að flytja hlutfallslega auðveldlega. Þegar áin nær flatlendi, stöðuvatni eða sjóinn, sekkur efnið sem vatnið flutti – sem oft nær mikilli þykkt eftir langan tíma. Þrýstingur setsins að ofan getur valdið undirliggjandi seti til að harðna í ‚setberg‘.

Áin getur borið annað en silt, sand og steina. Hörð efni úr lífverum eins og bein og tennur úr dýrum geta einnig borist. Einnig setjast þessi með siltinu, sandinum og steinunum. Undir vissum kringumstæðum gangast þessar leifar úr lífverum undir efnaskiptum þar sem upphaflegu efni er skipt út fyrir sameindunum sem mynda stein. Á þennan hátt steingervist (breytist í stein) leifar lífrænna hluta, sem gefa okkur vísbendingar um fornt líf sem vísindamenn rannsaka. (Teaching About Evolution and the Nature of Science).

Hverjar eru hinar sérstöku kringumstæður sem væntanlega valda lífverum til að gangast „undir efnaskiptum“ til að verða að steini? Okkur er hvergi sagt um það í útgefnum verkum National Academy of Science og það er hvergi sýnt í nútíma vísindum. Ferli efnaskipta er áfram leyndardómur.

Ekki tóku jarðfræðingar og steingervingafræðingar eftir vaþrývarma uppruna kvars steina og steingervinga, jafnvel eftir að tæknifræðingar uppgötvuðu ferlið upp úr árið 1950. Þrátt fyrir aðgengi réttrar þekkingar, haldast rangar hugmyndir. Eitt gott dæmi um algengustu röngu útskýringu á því hvernig steingervð tré úr kvars steinum mynduðust, kemur úr opinberu korti og leiðarvísi frá þjóðgarðinum Steingervð tré í Arizona:

Háu trén – Araucarioxylon, Woodworthia og Schilderia – féllu og skoluðust af vatnríkum ám í flæðiland. Silt, leðja og gosaska þöktu trjábolina. Þetta teppi kom í veg fyrir súrefni og hægðu á rotnun trjábolanna. Jafnt og þétt seytlaði kísilríkt grunnvatn í gegnum trjábolina og skipti upprunalegu trjávefina smám saman út fyrir kísilbotnfall. Þegar ferlið hélt áfram, kristallaðist kísillinn í kvars og trjábolirnir voru varðveittir sem steingervt tré. (Petrified Forest Official Map and Guide, National Park Arizona, GPO 2001).

Það eru þó nokkrar rangar forsendur í þessari grein. Meðal hitastig og þrýstingur á yfirborði jarðar gefur ekki mikið meiri kísilmettun en 6 parta úr milljón í venjulegu grunnvatni. Í svo litlu magni gætu aðeins smásæir kvars kristallar myndast, sem væru ekki einu sinni nægilega stórir til að líma saman silt og sandkorn í stein. Það er vissulega ekki nóg til að mynda stór steingervð tré.

Magn grunnvatns eða lengd tímans sem það tekur fyrir vatn að flæða í gegnum set sem umlykur tré er ekki mikilvægt ef grunnvatnið er ekki ofurmettað með kísil. Töluvert magn af uppleystum kísil verður að vera til staðar til þess að mynda kvars kristalla á stærð við tré, og slíkt getur einungis gerst ef vatnið er með hátt hitastig. Hveravatn sem er mettað með kísil er til á nokkrum stöðum í heiminum í dag, en þessir hverir eru ekki að framleiða kvars kristalla vegna þess að það vantar hinn mikilvæga þátt þrýsting. Í staðinn framkalla þeir mjúka kísilsteind, hverahrúður. Hátt hitastig og hár þrýstingur er bráðnauðsynlegt til að kvars geti vaxið.

Svarið er: Hvergi á meginlöndunum.

Eini staðurinn á jörðinni í dag þar sem slíkt umhverfi fyrirfinnst er á botni sjávar þar sem vaþrývarma strókar eru að flæða. Þar myndast steinar í dag sem innihalda málmgrýti, og það í umhverfi sem er svipað því og í allsherjar flóðinu. Án þessarar þekkingar hafa vísindamenn ekkert annað en ímyndunarafl sitt til að útskýra hvernig steingervingar myndast.

Einn jarðfræðingur sagði frá hugmyndaríkum leiðum sem steinruni „getur gerst“:

Í hinum ströngum skilningi hins vegar, vísa steingervingar í steinrunin bein, skeljar og plöntur.

Innan nokkra vikna eftir dauðann, hefja hræætur og bakteríur venjulega niðurbrot og endurvinnslu á líkamsvefjum. Til þess að koma í veg fyrir þetta og enda með steingerðan steingerving, þá þurfa vefirnir að vera grafnir skjótt í seti. Það eru nokkrar leiðir til að þetta geti gerst: eldgos, furðulegt flóð, jarðskjálfti, tekinn sem bráð í bæli dýrs – eða hvaðeina sem leiðir til þess að hluti eða allur líkami hylst snögglega frá venjulegu rotnunarferli. Eftir nægilegan tíma getur vatn síðan skolað steindir úr beinum og leyft öðrum til að setjast þar, sem breytir leifarnar í stein. (Bones, Rocks and Stars, The Science of When Things Happened: Chris Turney, Macmillan, 2006, bls. 120).

Hugmyndaríkar leiðir til að grafa lífrænt efni, hulið frá venjulegri rotnun og breytist að lokum í stein – ef nægilegur tími er gefinn. Þó svo að það virðist sannfærandi, styðja athuganir þetta? Grafa jarðskjálftar plöntur og dýr þannig að þau geta ekki rotnað, eða rotnar dýr ekki sem eru tekin sem bráð í bæli dýrs? Kannski mögulegt, en það er ekki það sem rannsakendur sjá. Enn fremur eru steingervingar venjulega ekki tengdir eldgosasvæðum. Í öllum þessum kringumstæðum sem lagðar voru til, ætti fyrir löngu að vera til vísbendingar um steinruna í vinnslu í dag, en þær eru ekki til.

Það eru engir steinrunar í gangi í kringum Saint Helens fjallsins, né í kringum önnur söguleg eldgos. Jarðfræðingurinn hafði í einu rétt fyrir sér, sem raunverulegar athuganir styðja. Hann lagði til að steingervingar gætu myndast eftir að hafa verið grafnir í „furðulegu flóði.“ Það sem hann vissi ekki, var hinn hlutinn, eða vaþrývarma ferlið, en einnig að furðulega flóðið gerðist aðeins fyrir fjögur þúsund árum síðan.

Fyrir utan vísindafjarveruna í milljónir ára steinruna, þá er algengasta goðsögnin um steingervinga kenningin um útskolun. Útskolun á að hafa gerst í seti þegar vatn síast í gegnum jarðveginn sem tekur út steindir í lífræna efninu og skiptir því út fyrir aðrar uppleystar steindir í vatninu. Í síðustu tilvitnuninni leggur hinn hikandi jarðfræðingur til að vatn „getur … skolað steindir úr beinum og leyft öðrum til að setjast þar, sem breytir leifarnar í stein,“ en gefur þó engan annan kost. Þó svo að hægt sé að fylgjast með útskolun og flutningur steinda í heiminum í kringum okkur, þá getur útskolunin ekki búið til kvars kristallaða steingervinga svo sem steingervð tré.

Myndin hér að ofan sýnir einstaklega sérstakt eintak af steingervðu tré. Ljóslituðu árhringirnir eru mjög greinilegir í ótrúlegum smáatriðum. Miðjan er hreinn kvars, á meðan börkurinn á ytri hlutanum er miklu mýkri. Útlit trésins viðhélst og sýnir jafnvel hvar það hafði brotnað. Það er ekkert kalsíumkarbónat sýnilegt, hvorki að innan né að utan í þessum steini, sem er furðulegt ef grunnvatn hefði ‚skolað út‘ efni og skipt því út fyrir önnur efni. Það er engin útskýring á því hvernig regnvatn eða grunnvatn gæti hafa umbreytt þessu tré í stein. Greinilega hefur rannsókn jarðfræðinga og steingervingafræðinga á slíkum steinum ekki borið árangur, vegna þess að það er ómögulegt fyrir kvars kristalla að vaxa í slíkri stærð í því umhverfi sem þeir lýsa.

Það tæki heilar bækur til að útskýra þær óteljandi goðsagnir um steinruna, en það er aðeins eitt ferli sem inniheldur öll þau nauðsynlegu skref og þá umhverfisþætti sem eru þörf, sem hefur verið sannað, til að steinruna lífrænt efni (steingervt tré). En fyrst, áður en við skoðum þetta ferli, eru það nokkur atriði í viðbót um falskenninguna um steingervinga sem þarf að ræða, þar á meðal nokkur sérstök dæmi.

Falskenningin um steingervinga

Nútíma vísindi hafa vitað um steingervinga í aldaraðir, en skortur á vísdómi sem útskýrir hvernig þeir mynduðust hefur valdið því að vísindin hafa ekki skilið þá. Afleiðingin er sú að þeir eru enn leyndardómur fyrir marga, þar á meðal vísindamanna sem rannsaka þá. Í þessum undirkafla munum við kanna falskenninguna um myndun steingervinga sem inniheldur goðsögnina um steinruna sem venjulega er kennd í náttúrufræðitímum í skólum og í þjóðgörðum víða um heim.

Sumir af erfiðleikum steingervingafræðinnar og mannfræðinnar eru hinir óútskýrðu leyndardómar um hluti eins og varðveisla mjúkra líkamsvefi. Samhliða jarðfræðilegs tímakvarða jarðfræðinganna, hafa steingervingafræðingar þróað samhangandi röð steingervingalaga, en hún hefur enga stoð á staðreyndum. „Ráðagerðin“ var framkvæmd þannig að hægt var að ímynda sér fræðilega röð steingervingalaga.

Fyrir utan varðveislu hluta af lífverum í steini, finnum við spor gjörðir þeirra í setbergi. Þessi spor gætu verið áhugavert steingervt far eða spor sem sýnir gersamlega nýja samstæðu leyndardóma og ósvaraðra spurninga.

Byrjum á falskenningunni um steingervinga með áhugaverðri sögu um dreng sem heitir Perry. Þegar hann var í 5. bekk, kom dag einn 10 ára gamli Perry heim úr skóla til að sýna pabba sínum vinnubókina sína í náttúrufræði, þar sem þessi setning stóð:

Flestir steingervingar myndast þegar lífverur deyja og sökkva til botns í fljóti, í sjónum eða í díki.

Perry hafði margoft verið með fjölskyldu sinni í ferðalögum til að leita að steingervingum. Perry, sem er forvitinn að eðlisfari, spurði þessara einföldu spurninga:

Foreldrar eru náttúrulega mjög hrifnir af því að sjá börnin sín í leit að sannleika með því að spyrja réttra spurninga. Þau töluðu saman um steingervinga sem þau höfðu fundið í náttúrunni, einkum um steingervð tré. Slíkir steingervingar eru steinar fullir af steindum og Perry gat ekki skilið hvernig plöntur eða dýr gætu orðið að steini einfaldlega með því að sökkva í jörðina. Perry var ekki einn um þetta, enda hafa margir sérfræðingar tjáð sig um hið sama.

Perry hafði verið innan um náttúruna nógu lengi til að vita hvað verður um plöntur og dýr þegar þau eru grafin, og hann vissi að þau myndu rotna löngu áður en þau gætu orðið að steinum. Pabbi hans útskýrði að stundum gæti plantan eða dýrið verið grafið nógu djúpt til að hindra rotnun frá örverum vegna kuldans eða skorts á súrefni, það væri sjaldgæft en mögulegt. Hann útskýrði enn fremur að vísindamenn halda að regnvatn síast í gegnum jarðveginn þar sem lífveran var grafin í, sem veldur því að hún breytist í stein með tímanum.

Perry fannst ferlið alls ekki gefa neitt vit og pabbi hans var sammála honum. Þegar þeir héldu áfram að ræða steingervingaferli nútíma vísinda, fundu þeir eina góða ástæðu fyrir því að kenningin gaf ekkert vit. Í raun er spurningin sem þeir komu með, kjarni vandamálsins um uppruna steingervinga:

Kennari Perrys gat ekki svarað þessari grundvallar spurningu, né getur nokkur nútíma vísindamaður í dag! Hvers vegna er þetta – ef steingervingar myndast þegar dauðar lífverur eru grafnar, þá ættum við að finna steingervinga í ferli til að myndast út um allan heim!

Þessu áhyggjuvaldandi smáatriði er hunsað í vísindasamfélaginu, vandamál sem við munum kanna síðar. Í vinnubók Perrys stendur: „Flestir steingervingar finnast í setbergi“ og að „þykk lög setbergs mynda veggi Miklagils“, sem gefur þannig í skyn að steingervingar ættu að finnast í miklum mæli í veggjum Miklagils, sem er algeng og oft endurtekin fullyrðing en þó eru alvarlegar veilur í henni.

Steingervingar tengja vísindi við skemmtun

Engin vísindagrein sameinar jafn vel áþreifanlega uppgötvun á jarðfræði, líffræði og sögu eins og steingervingafræðin gerir. Reynslan margfaldar skilning okkar ef við þekkjum hinn sanna uppruna steingervinga. Tilgangur næstu færslna er einmitt að auka þessa þekkingu.

Fyrir flesta kallar orðið ‚steingervingur‘ fram hugsanir um risaeðlur. Risaeðlur, eða ‚skelfilegar eðlur‘, hafa svo sannarlega fangað hugi ungra sem aldna, en af sama skapi vísindamanna. Þrátt fyrir að vera alkunnugir, eru steingervingar risaeðla nokkuð sjaldgæfir. Langflestir steingervingar eru af plöntum, eins og steingervð tré, og ættu þeir að vera rannsakaðir mest.

Eitt vandamál sem steingervingafræðin hefur, er að enginn í dag er raunverulega að íhuga þann möguleika að næstum allir náttúrulegir steingervingar mynduðust aðeins fyrir um 4000 árum síðan í allsherjar flóði á heimsvísu. En í þess stað eru rannsóknarsjóðir eyrnarmerktir rannsakendum sem nota ímyndunarafl sitt til að finna upp leiðir þar sem dýr eiga að hafa lifað fyrir milljónum árum síðan. En sönn vísindi krefjast tilrauna með raunverulegum athugunum og slíkar tilraunir eiga að geta verið endurteknar, og þær verða að útskýra náttúruna á réttan hátt ásamt háttum hennar, áður en þær kenningar sem tilraunirnar eru byggðar á geta verið lýstar yfir sem réttar. Þetta er tilgangur steingervingalíkansins.

Faðir steingervingafræðinnar

Vísindarannsóknir á steingervingum er svið sem kallast steingervingafræði og Georges Cuvier (1769-1832) setti hana á stofn ásamt fagsviðinu samanburðar líffærafræði. Í dag er hann þekktur sem faðir steingervingafræðinnar, en víðtækar rannsóknir hans og athuganir gáfu honum mikla virðingu meðal starfsfélaga sinna. Hinn virti náttúrufræðingur 19. aldar var einnig með reynslu í jarðfræði og gaf mikið út um þetta efni. Hann leit á allsherjar flóðið sem „síðustu náttúrhamfarirnar“ og að steingervingarnir sem hann rannsakaði væru bein sönnun fyrir því:

Í staðinn fyrir að túlka þetta sem sönnun fyrir þróun, þá trúði Cuvier því að dýr pössuðu við búsvæði sitt svo nákvæmlega, að þau gátu ekki lifað breytingar á umhverfi sínu af. Hann lagði til að hamfarir eins og flóð hafi herjað á jörðina öðru hverju. Síðustu náttúruhamfarirnar trúði Cuvier að hafi verið flóð sem lýst er í 1. Mósebók í Biblíunni. Þessar hamfarir ollu fjöldaútrýmingu í dýraríkinu. (100 Scientists Who Shaped World History: John Hudson Tiner, Bluewood Books, 2000, bls. 40).

Það er gaman að taka eftir því að Cuvier var uppi áður en þróunarkenning Darwins var birt, á tíma þar sem ekki var litið á steingervinga í gegnum röng gleraugu jarðfræðilegs tíma. Steingervingar stóðu sjálfstætt fyrir því sem þeir voru, án rangra kenninga til að rangfæra uppruna sinn.

Cuvier kynnti ritgerð árið 1796 um bæði lifandi fíla og steingervinga þeirra, sem sýndi að steingervðir fílar væru af annarri tegund sem höfðu útrýmst. Þetta var mikilvæg uppgötvun, vegna þess á þeim tíma trúðu fræðimenn því að engin tegund hafi útrýmst. Þetta leiddi til þess að Cuvier varð að stuðningmanni náttúruhamfara og að nokkrar slíkar hafi átt sér stað í sögu jarðarinnar, með hamfarir Nóaflóðsins sem mest áberandi þeirra.

Jean-Baptiste Lamarck var samtíðarmaður Cuviers en þessir tveir rökræddu harðlega kenninguna um hægfara þróun. Cuvier myndi reiða sig á gríðalega miklu reynslu sína með steingervinga á skrá, sem sýndu að steingervingar breyttust ekki hægt og rólega úr einu formi í annað og að steingervingar sem fundust í Egyptalandi höfðu ekki breyst á neinn hátt í samanburði við sömu tegund í dag. Þó svo að hugmyndum Lamarcks um þróun tókst ekki að flæma burt yfirsterkari hugmyndum Cuviers á braut, en þessar voru grundvallaðar á steingervingum, varaði vinnuframlag og áhrif Cuviers aðeins í um það bil tvo áratugi í viðbót.

Stuttu eftir að Cuvier dó, tók Charles Darwin upp kenningu Lamarcks um þróun og útvíkkaði hana með útgáfu á bók sinni Uppruni tegundanna árið 1859.

Ástæðan einmitt fyrir því að steingervingar haldast á huldu í svo miklum leyndardómi er sú staðreynd að uppruni þeirra hefur enn ekki verið skilinn. Þróunarkenningin rændi fræðunum um steingervinga með því að láta rannsakendur trúa því að það tók bæði steina og steingervinga milljónir ára til að myndast. Þessi trú kæfði rannsóknir á myndun steingervinga í áratugi og skildi eftir margar ósvaraðar spurningar.