Allsherjar flóðið kemur í stað jarðfræðilegs tíma

Jarðfræðilegur tími var ekki bara grundvallaður á gallaðri hugmynd um síðstöðu, heldur inniheldur hann þá ótraustu heimspeki að gjörvöll jörðin upplifi breytingartímabil þar sem sjávarstaða ýmist fellur eða rís. Slíkt leyfir myndanir á gríðarstórum víðáttum af kalksteini, leirsteini og sandsteini. Enginn hefur þó nokkurn tímann sýnt að þetta gæti verið mögulegt og það er engin raunveruleg vísindaleg sönnun til fyrir landris eða niðurstreymi fleka á löngum tíma. Enn fremur gætu milljarðar ára langt rof ekki myndað stóru slétturnar sem finnast í sérhverri heimsálfu. Myndun flatlendis er mikill leyndardómur í nútíma jarðfræði, en stóru flatlendin á jarðskorpunni mynduðust á mjög skömmum tíma. Uppbrot Pangaea og hæg hreyfing flekanna í kjölfarið á jarðfræðilegum tíma myndi leyfa þróun á mjög mismunandi jarðfræðilegum svæðum á svo löngum tíma, sem er í ósamræmi við samanburð á í raun svipuðu bergi og setlögum um allan heim.

Það er aðeins eitt svar: það hlýtur að hafa verið allsherjar viðburður í öllum heiminum sem myndaði svona álíka setlög, og þessi viðburður var allherjar flóðið (AF).

Fleiri vísindalegar sannanir eru til um AF en um nokkurn annan jarðfræðilegan viðburð á heimsvísu í sögu jarðarinnar. Eftir að víðsýnir einstaklingar hafa farið yfir hauginn af vísbendingum um flóðið, er næsta rökrétta skrefið að gera sér grein fyrir því að stórflóðið kemur í staðinn fyrir jarðfræðilegu tímatöflunni í nútíma vísindum. Hin raunverulega jarðfræðilega tímatafla er til fyrir setlög allsherjar flóðsins.

Í vatnsplánetulíkaninu uppgötvuðum við mikilvægi hlutverks vaþrývarma ferla fyrir myndun bergs, einkum þeirra steinmyndana á meginlöndunum sem urðu til í AF. Í fyrsta sinn hafa rökfræðilegur og sannanlegur uppruni á lögum á hinum gríðarlegum sandi, karbónati, salti, olíu, gasi og málmgrýti verið afhjúpaður. Það er til gríðarlegt magn af vísbendingum og ummerki á yfirborði jarðarinnar sem sýnir að myndun steinda varð til „á staðnum“, það er að segja nákvæmlega á yfirborðinu þar sem þær liggja í dag, og mynduðust þær fyrir nokkrum þúsundum ára síðan.

Í AF kaflanum eru til fullt af dæmum um jarðfræðilega viðburði sem áttu sér stað fyrir aðeins nokkrum þúsund árum síðan. Jarðskjálftauppruni Miklagils sem sýndur er í næstu mynd er eitt slíkt dæmi sem staðfestir hversu ungt Miklagil er og þann óvenjulega jarðskjálfta sem myndaði það þegar 350 m hátt misgengi klauf gilið. Þessi gífurlegi viðburður átti sér stað stuttu eftir flóðið þegar jarðskorpan hreyfðist rólega í upphaflega stöðu, reis eftir að hafa fallið saman vegna lækkunar á snúningshraða jarðar sem AF halastjarnan orsakaði. Þessi nýi uppruni Miklagils útskýrir rökrétt hvernig gilið myndaðist eftir allherjar flóðið á þessum miðdepli í sögu jarðarinnar.

Út frá áþreifanlegum sönnunum fyrir AF munum við þróa nýja vísindalega aðferð aldursákvörðunar, byggða á flóðinu. Vísað verður í hana sem flóðdagsetninguna. Þessi nýja aðferð aldursákvörðunar mun verða komið á fót samkvæmt jarðfræðilegum staðreyndum AF, sem eru gerð fullgild af hinum einstæða umhverfi sem steindir mynduðust í á meðan flóðið stóð yfir. Aðrar aðferðir aldursákvörðunar byggða á flóðinu munu vera rædd í undirkafla 10.10.

Bylting Huttons

Það sem Hutton klárlega gerði er að hann hóf „vitsmunalega byltingu“ sem innihélt jarðfræðilegan tíma, nútíma jarðfræði og þróunarlíffræði:

Einhvern tímann á árinu 1784 var formlegt boð sent til Hutton, þar sem hann átti að kynna almenningi tvær lexíur um kenningu sína um jörðina. Þetta mikils virta boð neyddi Hutton til að setja saman vinnuna og hugmyndirnar sem hann hafði haft síðastliðin rúm þrjátíu ár. Og það kveikti síðar á vitsmunalegri byltingu sem svo leiddi til nútíma jarðfræði, þróunarlíffræði og skilning á réttum aldri jarðarinnar. (The Man Who Found Time, James Hutton and the Discovery af the Earth´s Antiquity: Jack Repcheck, Perseus Publishing, 2003, bls. 143).

Einmitt þessi mikilvæga yfirlýsing – að bylting Huttons hóf jarðfræði og líffræði eins og við þekkjum þau í dag – ætti að opna augu okkar í öllum þessum kafla og í hinum næsta sem fjallar um þróunarfalskenninguna. Ef bylting hóf þessar vísindagreinar, þá þarf byltingu til að breyta þeim, umræðuefni sem fjallað verður um síðar.

Hutton féll í sömu gildru og Einstein og Darwin féllu í síðar. Hutton og Darwin stunduðu báðir umfangsmiklar rannsóknir á náttúrunni, en ekki er hægt að segja það sama um Einstein. Engu að síður klikkuðu allir þrír í því mikilvægu hlutverki að vera tilraunakenndir vísindamenn. Að einfaldlega að ímynda sér kenningu eða rannsaka eitthvað uppfyllir ekki kröfurnar á alhliða vísindaaðferðunum. Vísindamenn verða að geta spáð og síðan vinna að því að ákvarða hvort slíkar spár muni gerast. Ef vísindamaður keppist ekki eftir því að búa til spár á virkan hátt og stundar ekki tilraunastarfsemi til að sannprófa kenningarnar, þá er í raun mjög lítil vísindi stunduð. Þetta er ástæðan fyrir því að allir þessir þrír nútíma vísindamenn misfórust. Eigið viðhorf Huttons gagnvart tilraunum var fálátt:

Ungi aðalsmaðurinn [James Hall] var efnilegur efnafræðingur og snemma upp úr 1790 spurði hann Hutton hvort hann gæti framkvæmt nokkrar tilraunir á basalti. Af einhverjum óljósum ástæðum fannst Hutton að hvers konar slíkar tilraunir myndu vera árangurslausar og hvatti Hall til spara sér ómakið. (The Man Who Found Time, James Hutton and the Discovery af the Earth´s Antiquity: Jack Repcheck, Perseus Publishing, 2003, bls. 170).

Ef Hutton hefði framkvæmt einfalda tilraun með því að bræða basalt, hefði honum orðið ljóst að kenning hans um uppruna basalts sé vafasöm. Ef nútíma jarðfræðingur myndi framkvæma tilraunina í dag, myndu hann vita að basaltsetlög sem finnast á yfirborði meginlandanna gætu ekki hafa komið úr eldfjöllum á þurrlendi, heldur mynduðust öllu heldur undir djúpum sjó fyrir ekki svo löngu síðan. En það myndi hins vegar ekki passa vel inn í falskenninguna um jarðfræðilegan tíma.

Falskenningin um jarðfræðilegan tíma er sýnd í myndinni hér að ofan. Dálkurinn til hægri sýnir tímann í milljón árum. Þessa töflu eða einhverja álíka henni er hægt að finna í öllum nútíma jarðfræðibókum og hún er kennd eins og um staðreyndir væru að ræða – sem er ástæðan fyrir því að hún er köllum falskenning hér í UM.

Nemendur eiga oft í vandræðum með að læra utan að öll þessi skrýtnu nöfn sem standa fyrir ákveðin tímabil eða tíma, en þau byggja á röngum jarðfræðilegum forsendum sem gerðar voru löngu áður en nútíma kenningar um aldursákvörðun og samsvarandi tækni voru aðgengilegar. Í köflum 5-8 er fjallað um að til viðbótar við kreddukvikuna og falskenningunni um veðrun og rof á löngu tímabili, þá hafa kenningarnar um sístöðu, landris og niðurstreymi fleka allar verið grundvallaðar á röngum jarðfræðilegum forsendum og að jarðfræðingar hafa aldrei í raun sannað tilvist þeirra. Reyndar styðjast nú margir rannsakendur sem vitnað hefur verið í í síðustu köflum, við nýjar tæknilegar og jarðfræðilegar vísbendingar til að draga í efa og jafnvel fordæma sumar kenningar í nútíma jarðvísindum. Slíkir víðsýnir rannsakendur eru að leita að nýjum líkönum sem myndu binda endi á rétttrúnað í gömlum jarðfræðikenningum.

Í einni nútíma kennslubók í jarðfræði getum við lesið um það hvers vegna James Hutton ‚fann upp á‘ jarðfræðilegan tíma:

Að vinna með þessum nýja jarðfræðilegum tímakvarða þurftu jarðfræðingar að breyta um hugsunarhátt um jörðina. Þetta ferli nýrrar gerðar hugmyndavinnu var stjórnað af James Hutton síðla á átjándu öld og á í nítjándu öld var það Charles Lyell, höfundur einna af fyrstu og áhrifamestu jarðfræðibókum (Principles of Geology). Með því að fylgja í fótspor þessara tveggja fræðimanna, komust jarðfræðingar að þeirri þekkingu að plánetan var ekki mynduð með röð náttúruhamfara á nokkur þúsund árum eins og margir trúðu, einkum þeir sem viðurkenndu fyrsta kapítulann í fyrstu Mósebók sem bókstaflega frásögn um sköpun jarðarinnar. Öllu heldur var jörðin afrakstur venjulegra jarðfræðilegra ferla sem stóðu stöðugt yfir á miklu lengri tímabilum. (Understanding Earth: Frank Press, Raymond Siever, W.H. Freeman and Company, 1998, bls. 228).

Enn og aftur, við munum koma fram með greinileg gögn sem sýna að Hutton, Lyell og nútíma jarðfræði hafi aldrei sannað að „jarðfræðilegur tímakvarði“ sé raunverulegur. Öllu heldur, eins og við munum brátt sjá, höfðu jarðfræðingar sem „komust að þeirri þekkingu“ stefnumið: að vera á móti öllu í fyrstu Mósebók – hvort sem frásögnin sé sönn eða ekki.

Óratími var fundin upp til að leysa skráða mannkynssöguna af hólmi, umræða sem tekin verður upp síðar. Hvorki Hutton né Lyell, né fyrri nútíma jarðfræðingar, gátu litið inn í framtíðina þar sem hamfarir á borð við sprengingu St. Helen fjallsins, skjálftaflóðbylgjur og jarðskjálftar myndu gersamlega breyta þann hátt sem jarðfræðin lítur á setlög myndast með tímanum. Ímyndaða sístöðukenning Huttons er smám saman að deyja út, jafnvel innan jarðfræðisamfélagsins. Þrátt fyrir þetta reyna enn margar nútíma jarðfræðibækur að halda fast í þessa villu, og sporna við flóði sannleikans, með því að halda lífi í þeirri meginreglu sem gjörvöll nútíma jarðfræði var byggð á:

Einnig innbyggt í hugsunarhætti Huttons og sem sett var kröftuglega fram í kennslubók Lyells, var sístöðuhyggjan – sem, eins og kom fram í kafla 1, segir að ferli sem við sjáum móta jörðina í dag eru þau sömu og hafa verið að verki í gjörvallri sögu jarðarinnar. (Understanding Earth: Frank Press, Raymond Siever, W.H. Freeman and Company, 1998, bls. 228).

Jarðfræðilegur tími á rætur sínar að rekja í sístöðuhyggjunni og sú tilhæfulausa hugmynd er í vaxandi mæli hrakin af nútíma jarðfræði.

Falskenningin um jarðfræðilegan tíma

Jarðfræðilegur tími er ein megin burðarsúla sem nútíma vísindi er byggð á. James Hutton, faðir nútíma jarðfræði, er kenndur við hugmyndina ‚óratími‘ eða ‚Deep time‘. Hutton, sem var fræðimaður en þó ekki tilraunakenndur vísindamaður, ímyndaði sér bara jarðfræðilega tímakvarðann sinn.

Við munum kanna sögu tímatöflunnar sem gefur yfirlit yfir mismunandi aðferðir sem notaðar eru til að reikna aldur jarðarinnar á síðustu tveimur öldum. Við munum skoða hvernig nútíma vísindi komst að þeim 4,5 milljörðum ára aldri jarðarinnar og þeirri rangri ályktun sem tengd er þessum aldri. Lögð verður áhersla á nokkra lykilrannsakendur sem komu að aldursákvörðun jarðarinnar ásamt mikilvægum mistökum þeirra og því sem á vantaði.

Jarðfræðilegur tími skilgreindur

Höfundur hugmyndarinnar um kvikuplánetu, eða kvikukreddunnar, var James Hutton sem einnig er ábyrgur fyrir falskenningunni um jarðfræðilegan tíma. Einn frægasti þróunarsinni allra tíma, Stephen Jay Gould, skildi klárlega að nútíma jarðfræði væri ekkert án ‚óratíma‘. Gould gaf James Hutton líflegan heiður:

Hann braut mörk tímans og kom þar með á fót mest auðkennandi og umbreyttasta framlagi jarðfræðinnar fyrir mannshugann – óratímann. (Stephen Jay Gould í The Man Who Found Time, James Hutton and the Discovery af the Earth´s Antiquity: Jack Repcheck, Perseus Publishing, 2003).

En hvað er óratími og hverjar voru hinar vísindalegar „sannanir“ á því að slíkur tími sé til? Í Bókinni The Man Who Found Time, James Hutton and the Discovery af the Earth´s Antiquity lesum við:

James Hutton, skoskur náttúruspekingur, horfðist djarflega í augu við þennan aldargamlan vísdóm. Í riti hans frá 1788 kynnti hann formlega sönnun á því að jörðin væri mun eldri en 6.000 ára. Reyndar var aldurinn óreiknanlegur – hann gæti verið hundruð milljónir ára eða milljarðar ára. Hutton dró ályktun sína um aldur jarðarinnar með byltingarkenndri kenningu sinni um jörðina, sem skilgreindi ofurhægfara ferli veðrunar og rofs, samofið hreyfingum jarðskorpunnar sem orsakast af miklum hita undir yfirborðinu. (The Man Who Found Time, James Hutton and the Discovery af the Earth´s Antiquity: Jack Repcheck, Perseus Publishing, 2003, bls. 4).

En hvernig sannaði Hutton í raun jarðfræðilegan tíma þegar kenningar hans voru byggðar á rangri jarðfræði? Er til raunveruleg og áþreifanleg sönnun í nútíma jarðfræði um milljónir ára veðrun og rof? Hvað með sönnunina um „mikinn hita undir yfirborðinu“ – hefur nútíma jarðfræði nokkurs staðar raunverulega sönnun fyrir þessu? Vísindin eiga enga sönnun fyrir hvorug þessara yfirlýsinga. Leyndardómarnir um Löss og rof í kaflanum um hringrás bergs eru bein empírísk sönnun sem hrekur milljónir ára langa veðrun sem Hutton talaði um. Kaflinn um kvikufalskenninguna kynnti vel skiljanleg vísindi sem sýndi að það er engin kvika inni í jörðinni.

Það er mikilvægt að vita að kenning Huttons um jarðfræðilegan tíma hafði í raun engan grundvöll þegar hann ímyndaði sér hann seint á 18. öld. Sumir vísindamenn trúa því að þrátt fyrir að Hutton skjátlaðist þegar hann gerði ráð fyrir veðrun og kviku, þá hafi nútíma tækni í dag sannað hugmyndir hans um jarðfræðilegan tíma. Þessi kafli mun hins vegar sýna að sú trú er einnig röng – nútíma tækni hefur alls ekki sannað óratíma vegna þess að aldurgreiningar sem gefa til kynna milljónir ára voru allar gerðar í skugga kvikukreddunnar og annarra rangra forsenda.

Aldursblekkingin

Ein grundvallarspurning liggur í kjarna málsins: gerðu vísindamenn einfaldlega mistök í aldursgreiningu sinni eða var einhver einskær ásetningur um aldursblekkingu?

Til að vera alveg skýr – engar vísbendingar um víðtækan ásetning um blekkingu fundust meðal vísindamanna í dag. Líklega er það reyndar næstum ómögulegt að samhæfa heildstætt samsæri sérmenntaðra vísindamanna. Ráðvendni er innbyggð í starfsgreininni og upplýsingar breiðast út of auðveldlega til að það gæti gerst – en það þýðir ekki að fáir geta ekki blekkt marga!

Sagan hefur sýnt okkur þetta æ ofan í æ. Hér á eftir fylgir eitt dæmi af mörgum þar sem einstaka vísindamenn gátu blekkt heila starfsgrein og jafnvel heilt land sem þeir bjuggu í. Blekkingin sem beitt var í aldurssetningu þeirra hefur sérstaka þýðingu og munu næstu færslur fletta ofan af röngum aðferðum aldurssetninga sem notaðar voru á síðustu öld og munu þær að lokum sýna hvers vegna jafnvel algengustu aðferðir sem notaðar eru í dag til að reyna að aldursgreina steina og lífræn efni eru hrapallega ófullnægjandi. Síðan munum við skipta út aldurblekkingunni með raunverulegum vísindalegum sönnunum sem hver sem er getur séð og endurtekið, sem sýnir raunverulegan aldur líffræðilegra og jarðfræðilegra ferla.

Þýska aldursblekkingin í vísindum

Þýska aldursblekkingin í vísindum er mikilvægt dæmi um að vísindalegur orðstír er settur ofar en vísindalegur sannleikur. Í þessu tilfelli var sannleikurinn hulinn heiminum í rúmlega þrjá áratugi á meðan fræðibækur og vísindamiðlar greindu frá aldursákvörðun með geislakolum á hauskúpu neanderdalsmanni sem tugi þúsunda ára gamla. Menn lærðu að hinn „íburðarmikli prófessor“ Reiner Protsch von Zieten hafði hagrætt dagsetningarnar sem í raun voru aðeins nokkur þúsund ára gamlar. Rannsakendur greindu frá því árið 2004 að „við þurfum að skrifa forsögulegan tíma upp á nýtt“:

Sagnfræðingar steinaldar óttast að þeir munu þurfa að kasta út kenningum sínum um neanderdalsmanninn eftir að efasemdir hafa komið upp um aldurákvörðun með geislakolum á hauskúpu, framkvæmd af leiðandi mannfræðingi.

Vinna hins íburðarmikla prófessors, Reiner von Zieten, sýndi að neanderdalsmaðurinn lifði norðanvert í Evrópu. Útreikningar á leifum af hauskúpu sem fannst við Hahnofersand, nálægt Hamborg, sögðu að þær voru 36.000 ára gamlar.

Þó hafa nýrri rannsóknir í rannsóknarstofu um aldursákvörðun með geislakolum við Oxford háskólanum leitt í ljós að þær voru aðeins 7.500 ára. Á þessum tíma var hinn viti borni maður nú þegar greinilega kominn fram og neanderdalsmaðurinn orðinn útdauður.

Chris Stringer, sérfræðingur á steinöldinni og forstöðumaður fyrir uppruna mannsins í náttúrusögusafninu í London, sagði: ‚Það sem talið var meiriháttar sönnunargagn sem sýndi að neanderdalsmaðurinn lifði einu sinni í norðanverðri Evrópu hefur helst úr lestinni. Við þurfum að skrifa forsögulegan tíma upp á nýtt.‘ (Tony Paterson, Neanderthal Man never walked in northern Europe).

Það er vissulega undarlegt hversu langt þessi prófessor gat tekið fölsun sína og gabbað heiminn, þar á meðal „sérfræðinga“ á sviði aldursákvarðana, í rúmlega 30 ár:

Prófessor von Zieten sem hefur miklar mætur á stórum Havana vindlum og Porsche bílum, hefur verið talinn sérfræðingur á sviði aldursákvarðana með geislakolum síðan á 8. áratugnum. Hann hefur kannað hundruði forsögulega beinafundi í Evrópu og Afríku síðastliðin rúm 30 ár.

Nú hins vegar innihalda mikilvægar leifar sem vísindamenn í Oxford ekki lengur telja vera forsögulegar, kvenmanns hauskúpu ‚Bischof-Speyer‘, sem fannst nálægt suðvestur þýska bænum Speyer, með óvenju góðar tennur. Vísbendingar þeirra leggja til að hún er 3.300 ára gömul, en ekki 21.300 ára.

Önnur greinileg röng aldursákvörðun innihélt, að því er fullyrt var, forsöguleg hauskúpa sem var uppgötvuð nálægt Paderborn árið 1976 og sem talin var elstu mannsleifar sem nokkurn tímann hafði verið fundin á svæðinu. Prófessor van Zieten aldursákvarðaði hauskúpuna sem 27.400 ára gamla. Síðustu rannsóknir sýna hins vegar að hún var úr eldri manni sem dó í kringum 1750.

Þýska mannfræðisafnið í Herne, sem á Paderborn hauskúpuna, mislíkaði niðurstöðurnar svo mikið, að þeir gerðu eigin rannsókn. ‚Við létum skera upp hauskúpuna og það var enn óþefur af henni,‘ sagði safnstjórinn Barbara Ruschoff-Thale í síðustu viku. ‚Við erum auðvitað mjög vonsvikin.‘ (Tony Paterson, Neanderthal Man never walked in northern Europe).

„Sérfræðingurinn í aldurákvörðun með geislakolum“ orsakaði ótrúlega „hörmung í aldursákvörðun“:

Í skýrslunni þeirra hins vegar, lýstu báðir mannfræðingarnir þessu sem ‚hörmung í aldursákvörðun.‘

Hneykslið sem kaffærði prófessor von Zieten heldur áfram. Lögreglan er að rannsaka ásakanir að hann hafi reynt að selja 280 hauskúpur af simpönsum til kaupenda í Bandaríkjunum fyrir 70.000 dollara. (Tony Paterson, Neanderthal Man never walked in northern Europe).

Protsch vissi ekki einu sinni hvernig átti að stjórna sinni eigin vél sem aldurákvarðar með geislakolum. Prófessorinn bjó til sitt eigið nafn og eigin titil og tók nafnið von Zieten frá frægum prússneskum hershöfðingja. Hann var í raun sonur fyrrverandi meðlims nasistaflokksins. Protsch var rekinn úr háskólastöðu sinni og neyddist hann til að fara á eftirlaun, en þriggja áratuga tjón varð raunin. Allar kenningar neanderdalmannsins og aldri tengda honum, hafa orðið fyrir áhrifum þessa svindls aldursákvörðunar.