Falskenningin um steingervinga

Nútíma vísindi hafa vitað um steingervinga í aldaraðir, en skortur á vísdómi sem útskýrir hvernig þeir mynduðust hefur valdið því að vísindin hafa ekki skilið þá. Afleiðingin er sú að þeir eru enn leyndardómur fyrir marga, þar á meðal vísindamanna sem rannsaka þá. Í þessum undirkafla munum við kanna falskenninguna um myndun steingervinga sem inniheldur goðsögnina um steinruna sem venjulega er kennd í náttúrufræðitímum í skólum og í þjóðgörðum víða um heim.

Sumir af erfiðleikum steingervingafræðinnar og mannfræðinnar eru hinir óútskýrðu leyndardómar um hluti eins og varðveisla mjúkra líkamsvefi. Samhliða jarðfræðilegs tímakvarða jarðfræðinganna, hafa steingervingafræðingar þróað samhangandi röð steingervingalaga, en hún hefur enga stoð á staðreyndum. „Ráðagerðin“ var framkvæmd þannig að hægt var að ímynda sér fræðilega röð steingervingalaga.

Fyrir utan varðveislu hluta af lífverum í steini, finnum við spor gjörðir þeirra í setbergi. Þessi spor gætu verið áhugavert steingervt far eða spor sem sýnir gersamlega nýja samstæðu leyndardóma og ósvaraðra spurninga.

Byrjum á falskenningunni um steingervinga með áhugaverðri sögu um dreng sem heitir Perry. Þegar hann var í 5. bekk, kom dag einn 10 ára gamli Perry heim úr skóla til að sýna pabba sínum vinnubókina sína í náttúrufræði, þar sem þessi setning stóð:

Flestir steingervingar myndast þegar lífverur deyja og sökkva til botns í fljóti, í sjónum eða í díki.

Perry hafði margoft verið með fjölskyldu sinni í ferðalögum til að leita að steingervingum. Perry, sem er forvitinn að eðlisfari, spurði þessara einföldu spurninga:

Foreldrar eru náttúrulega mjög hrifnir af því að sjá börnin sín í leit að sannleika með því að spyrja réttra spurninga. Þau töluðu saman um steingervinga sem þau höfðu fundið í náttúrunni, einkum um steingervð tré. Slíkir steingervingar eru steinar fullir af steindum og Perry gat ekki skilið hvernig plöntur eða dýr gætu orðið að steini einfaldlega með því að sökkva í jörðina. Perry var ekki einn um þetta, enda hafa margir sérfræðingar tjáð sig um hið sama.

Perry hafði verið innan um náttúruna nógu lengi til að vita hvað verður um plöntur og dýr þegar þau eru grafin, og hann vissi að þau myndu rotna löngu áður en þau gætu orðið að steinum. Pabbi hans útskýrði að stundum gæti plantan eða dýrið verið grafið nógu djúpt til að hindra rotnun frá örverum vegna kuldans eða skorts á súrefni, það væri sjaldgæft en mögulegt. Hann útskýrði enn fremur að vísindamenn halda að regnvatn síast í gegnum jarðveginn þar sem lífveran var grafin í, sem veldur því að hún breytist í stein með tímanum.

Perry fannst ferlið alls ekki gefa neitt vit og pabbi hans var sammála honum. Þegar þeir héldu áfram að ræða steingervingaferli nútíma vísinda, fundu þeir eina góða ástæðu fyrir því að kenningin gaf ekkert vit. Í raun er spurningin sem þeir komu með, kjarni vandamálsins um uppruna steingervinga:

Kennari Perrys gat ekki svarað þessari grundvallar spurningu, né getur nokkur nútíma vísindamaður í dag! Hvers vegna er þetta – ef steingervingar myndast þegar dauðar lífverur eru grafnar, þá ættum við að finna steingervinga í ferli til að myndast út um allan heim!

Þessu áhyggjuvaldandi smáatriði er hunsað í vísindasamfélaginu, vandamál sem við munum kanna síðar. Í vinnubók Perrys stendur: „Flestir steingervingar finnast í setbergi“ og að „þykk lög setbergs mynda veggi Miklagils“, sem gefur þannig í skyn að steingervingar ættu að finnast í miklum mæli í veggjum Miklagils, sem er algeng og oft endurtekin fullyrðing en þó eru alvarlegar veilur í henni.

Steingervingar tengja vísindi við skemmtun

Engin vísindagrein sameinar jafn vel áþreifanlega uppgötvun á jarðfræði, líffræði og sögu eins og steingervingafræðin gerir. Reynslan margfaldar skilning okkar ef við þekkjum hinn sanna uppruna steingervinga. Tilgangur næstu færslna er einmitt að auka þessa þekkingu.

Fyrir flesta kallar orðið ‚steingervingur‘ fram hugsanir um risaeðlur. Risaeðlur, eða ‚skelfilegar eðlur‘, hafa svo sannarlega fangað hugi ungra sem aldna, en af sama skapi vísindamanna. Þrátt fyrir að vera alkunnugir, eru steingervingar risaeðla nokkuð sjaldgæfir. Langflestir steingervingar eru af plöntum, eins og steingervð tré, og ættu þeir að vera rannsakaðir mest.

Eitt vandamál sem steingervingafræðin hefur, er að enginn í dag er raunverulega að íhuga þann möguleika að næstum allir náttúrulegir steingervingar mynduðust aðeins fyrir um 4000 árum síðan í allsherjar flóði á heimsvísu. En í þess stað eru rannsóknarsjóðir eyrnarmerktir rannsakendum sem nota ímyndunarafl sitt til að finna upp leiðir þar sem dýr eiga að hafa lifað fyrir milljónum árum síðan. En sönn vísindi krefjast tilrauna með raunverulegum athugunum og slíkar tilraunir eiga að geta verið endurteknar, og þær verða að útskýra náttúruna á réttan hátt ásamt háttum hennar, áður en þær kenningar sem tilraunirnar eru byggðar á geta verið lýstar yfir sem réttar. Þetta er tilgangur steingervingalíkansins.

Faðir steingervingafræðinnar

Vísindarannsóknir á steingervingum er svið sem kallast steingervingafræði og Georges Cuvier (1769-1832) setti hana á stofn ásamt fagsviðinu samanburðar líffærafræði. Í dag er hann þekktur sem faðir steingervingafræðinnar, en víðtækar rannsóknir hans og athuganir gáfu honum mikla virðingu meðal starfsfélaga sinna. Hinn virti náttúrufræðingur 19. aldar var einnig með reynslu í jarðfræði og gaf mikið út um þetta efni. Hann leit á allsherjar flóðið sem „síðustu náttúrhamfarirnar“ og að steingervingarnir sem hann rannsakaði væru bein sönnun fyrir því:

Í staðinn fyrir að túlka þetta sem sönnun fyrir þróun, þá trúði Cuvier því að dýr pössuðu við búsvæði sitt svo nákvæmlega, að þau gátu ekki lifað breytingar á umhverfi sínu af. Hann lagði til að hamfarir eins og flóð hafi herjað á jörðina öðru hverju. Síðustu náttúruhamfarirnar trúði Cuvier að hafi verið flóð sem lýst er í 1. Mósebók í Biblíunni. Þessar hamfarir ollu fjöldaútrýmingu í dýraríkinu. (100 Scientists Who Shaped World History: John Hudson Tiner, Bluewood Books, 2000, bls. 40).

Það er gaman að taka eftir því að Cuvier var uppi áður en þróunarkenning Darwins var birt, á tíma þar sem ekki var litið á steingervinga í gegnum röng gleraugu jarðfræðilegs tíma. Steingervingar stóðu sjálfstætt fyrir því sem þeir voru, án rangra kenninga til að rangfæra uppruna sinn.

Cuvier kynnti ritgerð árið 1796 um bæði lifandi fíla og steingervinga þeirra, sem sýndi að steingervðir fílar væru af annarri tegund sem höfðu útrýmst. Þetta var mikilvæg uppgötvun, vegna þess á þeim tíma trúðu fræðimenn því að engin tegund hafi útrýmst. Þetta leiddi til þess að Cuvier varð að stuðningmanni náttúruhamfara og að nokkrar slíkar hafi átt sér stað í sögu jarðarinnar, með hamfarir Nóaflóðsins sem mest áberandi þeirra.

Jean-Baptiste Lamarck var samtíðarmaður Cuviers en þessir tveir rökræddu harðlega kenninguna um hægfara þróun. Cuvier myndi reiða sig á gríðalega miklu reynslu sína með steingervinga á skrá, sem sýndu að steingervingar breyttust ekki hægt og rólega úr einu formi í annað og að steingervingar sem fundust í Egyptalandi höfðu ekki breyst á neinn hátt í samanburði við sömu tegund í dag. Þó svo að hugmyndum Lamarcks um þróun tókst ekki að flæma burt yfirsterkari hugmyndum Cuviers á braut, en þessar voru grundvallaðar á steingervingum, varaði vinnuframlag og áhrif Cuviers aðeins í um það bil tvo áratugi í viðbót.

Stuttu eftir að Cuvier dó, tók Charles Darwin upp kenningu Lamarcks um þróun og útvíkkaði hana með útgáfu á bók sinni Uppruni tegundanna árið 1859.

Ástæðan einmitt fyrir því að steingervingar haldast á huldu í svo miklum leyndardómi er sú staðreynd að uppruni þeirra hefur enn ekki verið skilinn. Þróunarkenningin rændi fræðunum um steingervinga með því að láta rannsakendur trúa því að það tók bæði steina og steingervinga milljónir ára til að myndast. Þessi trú kæfði rannsóknir á myndun steingervinga í áratugi og skildi eftir margar ósvaraðar spurningar.

Steingervingar skilgreindir

Rétt skilgreining á steingervingi segir ekki einungis hvað steingervingur er, heldur einnig hvernig hann myndaðist. Sagt á einfaldan hátt, steingervingur er steinn, en skilgreiningin á honum er ekki fullnuð ef við skiljum ekki hvernig sá steinn myndaðist.

Steingervingar eru stórkostleg vísindaleg fyrirbæri sem bæði ungir og aldnir kunna að meta. Þeir eru áþreifanlegir sem gerir þá auðvelda til að meðhöndla sjálfur. Til að skilja líffræðilegan og jarðfræðilegan bakgrunn okkar, þá verðum við að skilja steingervinga, en eitt af fyrstu vandamálunum sem við horfumst í augu við er röng skilgreining á þeim. Til dæmis er skilgreiningin á steingervingi þessi í bókinni The Handy Science Answer Book:

Steingervingar eru leifar af dýrum eða plöntum sem voru varðveitt í steini fyrir hina skráðu sögu. (The Handy Science Answer Book: Compiled by the Science and Technology Department of the Carnegie Library of Pittsburgh, 1997, bls. 128).

Allt í lagi, steingervingar eru leifar af lífverum sem eru varðveittar í steini, en eins og sýnt hefur verið, hefur tíminn „fyrir hina skráðu sögu“ ekki við neinu að styðjast vísindalega. Goðsögnin um ‚forsögulegan tíma‘ mun vera umræðuefni síðar, en vegna þess að nútíma vísindi trúir því að steinar séu milljónir ára gamlir, og vegna þess að steingervingar eru steinar, þá gera nútíma vísindamenn náttúrulega ráð fyrir því að steingervingar séu líka milljónir ára gamlir.

Skilgreiningin á steingervingi í alfræðiorðabókinni McGraw-Hill Concise Encyclopedia of Science & Technology tengir aldur steingervinga við óratíma hinnar „jarðfræðilegu fortíðar“:

Leifar og ummerki – eins og höfuðkúpur, vefir úr dýrum, fótspor og slóðir – lífvera sem varðveist hafa úr hinni jarðfræðilegri fortíð. (McGraw-Hill Concise Encyclopedia of Science & Technology – fjórða útgáfa: Sybil P. Parker ritstj., Lakeside Press, 1998, bls. 829).

Þetta er gömul hugmyndafræði í nútíma vísindum. Kennslubók frá árinu 1901 vísar í hugmyndina um gamlan aldur:

Sérhvert dýr á uppruna sinn langt aftur í hina jarðfræðilegu fortíð. (Lessons in Physical Geography: Charles R. Dryer, American Book Company, 1901, bls. 365).

Ranga hugmyndin um að hin jarðfræðilega fortíð sé gríðarlega langt tímaskeið, er títt umfjöllunarefni um gjörvallan vísindaheim í dag, en hún fylgdi á eftir annarri kenningu frá miðri 19. öld sem er mjög vinsæl í dag. Ranga hugmyndafræðin um óratíma er uppfinning til að styðja við þróunarkenninguna. Nýr hópur þróunarsinna reis á tímum Charles Darwin og þurftu þeir óratíma til að styðja við nýju kenninguna. Rannsakendur þróuðu fjöldan allan af hugmyndaríkum og fræðilegum gangvirkum til að setja á stofn hinn ‚gamla‘ aldur jarðarinnar. Hugmyndir þeirra hafa verið sýndar áður í færslu (sjá Tafla yfir sögu aldursákvörðunar) sem voru kenningar um gangvirki sjávarmáls, hitastigs, eðlisfræði sporbrautar, efnafræði sjávar, rofs & sets og geislavirknis. Öllum var síðar hafnað vegna þess að þeir gátu ekki aldursákvarðað jörðina og landslag hennar rétt.

Menn verða að viðurkenna að sérhver skilgreining á steingervingi sem inniheldur langt jarðfræðilegt tímaskeið er villandi vegna þess að það eru ekki til skráðar sannanir á löngum tímaskeiðum. Báðar áðurnefndu skilgreiningar á steingervingum eru rangar sökum yfirlýsingarinnar um tíma, en það er auk þess annar mikilvægur þáttur sem vantar í skilgreiningunni:

Vísindin geta aðeins lýst hvað steingervingar eru vegna þess að þau hafa aldrei nákvæmlega skilið hvernig steingervingar myndast. Svarið við því hvernig steingervingar myndast heldur áfram að vanta hjá rannsakendum í vísindum í dag. Steingervingalíkanið mun sýna réttu skilgreininguna á steingervingi sem verður að innihalda hvernig steingervingurinn myndaðist, og þar sem steingervingar eru með krystalbyggingu, eru sem sagt steindir, hljóta þeir að hafa orðið fyrir vaþrývarma skilyrðum. Gjörvallt yfirborð jarðarinnar varð fyrir slíku umhverfi aðeins einu sinni, á meðan allsherjar flóðið (AF) stóð yfir. Með þessari þekkingu getum við skilgreint steingervinga þannig:

Í hundruði ára hafa vísindamenn treyst á óvísindalegan aldur til að styðja við þá tálvon að enginn gæti nokkurn tímann búið til steingerving – vegna þess að þeir héldu að það þyrfti ‚milljónir‘ ára fyrir þá til að myndast! Þess vegna eyddu rannsakendur litlu púðri í tilraunum til að búa til steingervinga.

Hins vegar sýndi kaflinn um aldurslíkanið að jarðfræðilegi tímakvarðinn var ekkert annað en falskenning, þannig að nú er ástæða til að reyna að búa til steingervinga. Og þar sem steingervingar eru steinar og ef við vitum hvernig steinar eru búnir til líkt og í náttúrunni, þá ættum við að geta búið til steingervinga.

Aldur tunglsins

„Vita“ jarðfræðingar virkilega hver aldur tunglsteina sé? Grein í Scientific American um tunglið lætur mann halda að vísindamenn hafi algerlega leyst leyndóminn um aldur tunglsins:

Þökk sé sýni steina sem Apollo geimfarar söfnuðu, vita jarðfræðingar að árekstrargígar á nærhlið tunglsins mynduðust fyrir um 3,9 milljörðum árum síðan. (Back to the Moon?, Mark Alpert, Scientific American, janúar 2003, bls. 22).

Hvernig „vita“ jarðfræðingar að tunglsteinar séu 3,9 milljarðar ára gamlir? Hversu nákvæmur er 3,9 milljarðar ára aldur ef kenningin um uppruna tunglsins er gjörsamlega röng? Nútíma jarðfræðingar trúa því að tunglið hafi eitt sinn verið bráðinn steinn og að gígarnir hafi allir verið árekstur bráðnaðra steina – sem hvorugt er rétt, eins og útskýrt er í kaflanum um vatnsplánetulíkanið. Steinarnir sem Apollo geimförin komu með til jarðar voru ekki bráðnaðir steinar – en aldursákvörðun steinanna er byggt á rangri kenningu um að þeir hafi verið bráðnaðir!

Til að skilja hversu lítið hinn hefðbundni jarðfræðingur þekkir raunverulega til um aldursákvörðun steina, þá lesum við orð eins jarðfræðings sem skrifaði bók um landrek:

Hér höfum við greinilega gífurlega öfluga tækni til að aldursgreina steina, en við verðum að vera varkár í að bera saman mjög gamla steina þar sem mælióvissan er enn um 3 prósent þannig að, í versta falli, tveir steinar sem ákvarðaðir voru sem 2000 milljón ára gamlir, gæti munað um allt 120 milljónum ára. (Continental Drift: Don og Maureen Tarling, Doubleday & Company Inc., 1971, bls. 28).

Greinin staðhæfir að hin „gífurlega öfluga tækni til að aldursgreina steina“ hefur mælióvissu upp á aðeins „um 3 prósent“, en þó sýna raunverulegar aldursákvarðanir steina hundruði og jafnvel þúsundir prósentu frávik.

Sagt er frá aldri tunglsteina í vísindaritum eins og hann væri mjög nákvæmur, en sannleikanum er lýst af sérfræðingi í aldursgreiningu steina, Dalrymple, í bók sinni The Age of the Earth:

Aldrar sem fengnir eru með geislavirkum efnum fyrir tunglsteina hafa aðallega verið fengnir með vöxt ⁴⁰Ar/³⁹Ar aldursaðferðinni og með aðferð jafnaldurslínu Rb-Sr og Sm-Nd. Andstætt ⁴⁰Ar/³⁹Ar aðferðinni, sýndi hin hefðbundna K-Ar aðferðin sig til að vera gagnslítil fyrir tungltímamæli vegna þess að flestir tunglsteinar hafa orðið fyrir árekstrarhita og hafa glatað eitthvað af Ar. Afleiðingin er sú, að hefðbundnir K-Ar aldrar eru venjulega 1 Ga [milljarðar ár] eða yngri en ⁴⁰Ar/³⁹Ar, Rb-Sr og Sm-Nd aldrar fyrir sömu steina. Á meðan U-Th-Pb aðferðir eru reyndar gagnlegar fyrir rannsakendur á olíumyndandi ferlum og fyrir uppsetningu líkana fyrir þróun tunglsins, þá hafa þær sýnt sig vera ófærar til að skila beinan aldur á tunglsteinum, nema í sjaldgæfum kringumstæðum. (The Age of the Earth: G. Brent Dalrymple, Stanford University Press, 1991, bls. 225-226).

Hvers vegna hafa K-Ar aðferðin, sem er mest notaða aðferðin til aldursákvörðunar með geislavirkum efnum á steinum á jörðinni, og U-Th-Pb aðferðin (sú aðferð sem notuð var á gígnum í Arisónu til að aldursgreina jörðina) sýnt sig vera „gagnslítil“ eða „ófærar til að skila beinan aldur“? Svarið er frekar einfalt og hefur nokkuð sameiginlegt með þeirri ástæðu hvers vegna ekkert salt var fundið á tunglinu – kalín (K), úran (U), þórín (Th) og blý (Pb) eru lífsteinda frumefni sem fundin eru í málmgrýti sem myndast með örverum, aðallega á meðan allsherjar flóðið stóð yfir. Tunglið hefur engin höf líkt og þeim sem á jörðinni eru, né finnst þar líf, þannig að þessar lífsteindir, þar á meðal salt, mynduðust ekki á tunglinu.

Auk þess útskýrir þessi vísbending líka hvers vegna aðferðir aldursákvörðunar með hrörnun frumefna eru allar ógildar. Þar sem mikill meirihluti steinda sem hafa verið aldursákvarðaðir mynduðust í flóði, fyrir aðeins nokkur þúsund árum síðan en ekki úr bráðnuðu milljarða ára gömlum steini, þá eru aldrar úr aldursákvörðun með geislavirkum efnum merkingarlausar. Enn fremur voru næstum allir steinar sem komið var með frá tunglinu ekki glerkenndir og höfðu ekki „orðið fyrir árekstrarhita“, eins og Dalrymple hafði lagt til. Undirkafli 7.13, sem fjallar um vísbendingar um vatnstungl, útskýrir þetta og leiðréttir rangan gamlan aldur tunglsins.

Aldursdagskrá Dalrymples

G. Brent Dalrymple vann fyrir Jarðfræðistofnun Bandaríkjanna (USGS) í 31 ár og hjálpaði til við að leggja grunninn að flekakenningunni og lagði mikið af mörkum til rannsóknar á uppruna og aldur jarðarinnar og tunglsins. Árið 2003 hlaut Dalrymple þjóðarorðu vísindanna (sjá mynd), sem er í Bandaríkjunum æðsti heiður fyrir vísindaleg afrek. Þessi verðlaun eru veitt þeim sem gefa mikilvægt framlag til vísindanna á sviði eðlisfræði, líffræði, stærðfræði, verkfræði, félagsfræði eða atferlisvísinda.

Dalrymple gaf út 77 blaðsíðna bók árið 1982, Radiometric Dating, Geologic Time, And The Age Of The Earth: A Reply To „Scientific“ Creationism, sem innihélt yfirlýsingu um tilgang hans eða dagskrá:

Tilgangur þessa rits er að útskýra grundvallarreglur helstu aðferða aldursákvörðunar með geislavirkum efnum, til að sýna hvernig þær eru notaðar til að ákvarða aldur steina, til að sýna að þær gefa okkur áreiðanleg og mótsagnalaus aldursgögn ef þeim er beitt rétt, og renna stuttlega yfir sannanirnar fyrir aldri jarðarinnar og sólkerfisins. Ég mun einnig sýna að rökin sem notuð eru af stuðningsmönnum „vísindalegra“ sköpunarhyggju til að koma óorði á aldursákvörðun með geislavirkum efnum, séu án vísindalegra staðreynda. (Radiometric Dating, Geologic Time, And The Age Of The Earth: A Reply To „Scientific“ Creationism).

Bók Dalrymples kom sem svar þegar hann var beðinn um að vera með í teymi sem myndi vitna í réttarsal um sannleiksgildi þróunarkenningarinnar og skyldukennslu á henni í opinberum skólum.

Áratugi síðar, eða árið 1991, gaf Dalrymple út útvíkkaða útgáfu af bók sinni. 474 blaðsíðna bókin The Age of the Earth er heimild sem oft er vitnað í hér. Aftan á kápunni finnum við þennan texta:

The Age of the Earth er besti vitnisburðurinn fyrir hin vísindalegu rök að pláneta okkar er ekki þúsundir, né jafnvel milljónir, heldur milljarðar ára gömul. (The Age of the Earth: G. Brent Dalrymple, Stanford University Press, 1991, aftan á kápu).

The Age of the Earth varð síðar að biblíu sérfræðinga í tímatalsfræði jarðarinnar varðandi aldursákvörðun með geislavirkum efnum, enda vitnað meira í hana en í nokkra aðra heimild þegar fræðimenn og stuðningsmenn gamallar jarðar gefa út grein sem reynir að sanna að jörðin sé milljarðar ára gömul. Ef einhverjum langar að skoða þær sannanir sem vísindin hefur safnað til að sanna 4,5 milljarða ára aldur jarðarinnar – þá er þetta bókin.

Inngangurinn í bók Dalrymples gerir dagskrá hans um andstöðu sköpunarhyggju ljósa:

Loksins kom sú náttúruleg tregða, algeng flestra vísindamanna, að eyða einhverjum tíma í að fást við bull; kenningar ‚vísindalegra‘ sköpunarhyggju eru svo fjarstæðukenndar, að það virðist réttast að hunsa þær einfaldlega. (The Age of the Earth: G. Brent Dalrymple, Stanford University Press, 1991, bls. viii).

Það er mikilvægt að við leggjum opinskátt áherslu á þessa dagskrá til að hjálpa lesandanum að skilja hvöt Dalrymples á bak við rannsóknir sínar og viðhorf, eða kvikukreddu gleraugu hans sem hann sér heiminn í gegnum með.

Því miður hefur Dalrymple, auk margra annarra vísindamanna á sérsviði hans, eytt lífi sínu á bak við hulu hinna myrku tíma vísindanna, blindaðir af eigin dagskrá og röngum skilningi á bæði mismuninum og því sem er sameiginlegt á milli trúarbragða og vísinda. Dalrymple heldur áfram:

Það er nú almennt skilið að trúarbrögð og vísindi eru aðskilin svið vitsmunalegrar viðleitni sem bæta hvor annan upp, sérhvert í stakk búið að spyrja og leita svara við nokkuð mismunandi gerða spurninga um mannkynið, náttúruna og alheiminn. (The Age of the Earth: G. Brent Dalrymple, Stanford University Press, 1991, bls. 18).

En eru ekki trúarbrögð og vísindi bæði að leita svara við þessum spurningum:

Þau eru í raun bæði að leita svara við sömu spurningunum, sem rengir staðhæfingu Dalrymples um að trúarbrögð og vísindi séu að leita svara við „nokkuð mismunandi gerða spurninga“. Sérfræðingar í tímatalsfræði jarðarinnar í nútíma vísindum eru oft í minnihluta á móti skoðun almennings um aldur, þannig að þeir reyna að aðgreina sannleika sem fundinn er í trúarbrögðum og í vísindum, líkt og að útgáfa nútíma vísinda sé sú réttari af þeim báðum. Hins vegar er sannleikur – alveg sama hvar hann er að finna – óbreytanlegur og óháður uppruna sínum. Þetta er einmitt meginþáttur sannleikans sem vantar nokkuð oft í vitsmunalegri vinnu nútíma vísinda.

Í allri sanngirni, þá langar Dalrymple og starfsfélagar hans, ásamt flestum rannsakendum, að finna sannleikann, en dagskráin þeirra hefur myrkrað sýn þeirra og takmarkað þá möguleika sem þeir sjá og stundum vita þeir ekki hvernig eða hvar eigi að finna sannleikann. Til eru þó nokkur dæmi, þar sem UM hefur sýnt að sköpunarhyggja í hinum hefðbundnum skilningi er langt frá því að vera „bull“. Enn eru margir óskrifaðir kaflar og til er flóð vísbendinga sem á eftir að skoða, en ljós sannleikans sem vantar í nútíma rannsóknarstofum, vísvitandi eða ekki, er ástæðan fyrir því að hinu augljósa er oft hunsað.

Blekkingin um "algildan aldur"

Það vekur furðu að jarðfræðingar hafa orðið svo upphafnir um aðferðir sínar um aldursákvörðun steina að þeir eru byrjaðir að vísa í aldra sína sem „algildan aldur“. Eftirfarandi yfirlýsing er dæmigerð fyrir kennslubók í jarðfræði:

Um leið og jarðfræðingar hafa ákvarðað aldur með geislavirkum efnum og tengt hann við fyrri rannsóknir sínar á steingervingum og jarðlagafræði, geta þeir bætt algildan aldur við hinn jarðfræðilega tímakvarða. (Understanding Earth – önnur útgáfa: Frank Press, Raymond Siever, W. H. Freeman and Company, 1998, bls. 235).

Jarðfræðingarnir sem byrjuðu að tala um hina svokallaða „algilda“ aðferð aldursákvörðunar, nota ± stærð á eftir aldurinn til þess að tilgreina óvissu, sem gefur lesendum á blekkjandi hátt í skyn um að aldurinn sé ‚algildur‘ og spannar yfir ákveðið tímabil. Þegar steinn er til dæmis áætlaður vera 625 milljón ára gamall, fylgir kannski ±2 á eftir, sem lætur mann halda að hinn ‚raunverulegi‘ aldur sé á milli 623 og 627 milljón ár. Ekkert gæti verið fjær sannleikanum!

Það vekur furðu að sérfræðingar í tímatalsfræði jarðarinnar lýsa því yfir að aldursákvörðun með geislavirkum efnum eigi að vera algild í nútíma vísindum! Takið eftir hversu gallhörð ein háskólakennslubók er í stuðningi sínum á aldursákvörðun með geislavirkum efnum:

Eftir tæplega hundrað ára aldursákvörðun með geislavirkum efnum og áframhaldandi vinnu við jarðlagafræði heimsins, helst þessi tímakvarði óhrakinn í öllum megin dráttum. (Understanding Earth – önnur útgáfa: Frank Press, Raymond Siever, W. H. Freeman and Company, 1998, bls. 236).

Sannleikurinn er sá að nákvæmnin á aldursákvörðun með geislavirkum efnum hefur alltaf verið umdeild í minnihlutahóp vísindamanna, en þó er fjöldi þeirra ört vaxandi ef horft er til síðustu áratuga. Flestar kennslubækur sem ritaðar voru í hinum myrku tímum vísindanna hafa í kjarna sínum stefnufasta dagskrá aldursblekkingar.

Mjög fátt hefur orðið eins rótgróið í hugsunarhætti nútíma vísinda og í menntaheiminum eins og hinn fræðilegi aldur steina. Taktu upp stein úr árfarvegi og spurðu hversu gamall þessi steinn sé að þínu mati. Milljónir ára eða jafnvel eldri, ekki satt? Hvers vegna höldum við þetta – vegna þess að þetta er það sem okkur var sagt í skóla? En hefur einhver nokkurn tímann sýnt eða sannað að steinninn sé milljónir ára gamall eða eldri?

Leiðsögumennirnir við Miklagil, náttúrubæklingar og upplýsingaskilti við gönguleiðir vitna venjulega í aldra eins og þeir væru þekkt samansafn upplýsinga, byggða á staðreyndum. Viðhorfið ‚treystið okkur bara‘ er allsráðandi í gjörvöllum vísindaheiminum, en ef við rýnum í fræðigreinar þar sem rannsakendur bera fram hugmyndir sínar, þá finnum við undirliggjandi skort á sjálfstrausti varðandi aldurinn. Einn rannsakandi fann þetta til dæmis:

Samkvæmt einni kenningu sem sett er fram meðal fræðimanna, rauf Colorado áin gilið að minnsta kosti í 70 milljón ár. Önnur kenning rökstyður að áin sé miklu yngri – að Miklagilið hafi verið rofið á innan við síðustu 5 milljónum árum. (Deep Secret?, James Bishop Jr., Phoenix Magazine, nóvember 2002, bls. 76).

Þó svo að aldur Miklagils hefur í raun aldrei verið ákvarðaður, halda jarðfræðingar áfram að aldursákvarða steinmyndanir í milljónum ára. Ef maður finnur stein við árbakka og biður jarðfræðing um mat hans á aldurinn, myndi maður almennt fá svar að þetta sé mjög gamall steinn. En er hann það?

Á myndinni hér að ofan er steinn úr bökkum Colorado árinnar, rétt undan Hoover Dam stíflunnar, sem sýnir forvitnilegan vöxt í líkingu við kristal. Þessi steinn er hins vegar ekki milljónir ára, og jafnvel ekki heldur þúsundir ára gamall.

Hvernig myndast slíkur steinn? Steinninn myndaðist í sérstöku umhverfi í helli sem heitir Sauna, sem liggur meðfram vesturbakka Colorado ánni. Hellirinn var grafinn út í sandstein á þeim tíma sem verið var að klára byggingarframkvæmdir á Hoover Dam stíflunni á fjórða áratug 20. aldar við prófun burðarþol veggja gilsins. Heitt vatn flæðir í gegnum hellinn sem vanalega er fylltur gufu, en þaðan kom einmitt nafnið (Gufubaðshellir). Heita vatnið í hellinum kom líklega úr jarðfallanúningi úr veggjum gilsins sem eru meðfram sprungulínum á svæðinu. Það eru margir álíka hverir á svæðinu.

Gufubaðslíka umhverfið í hellinum er einstakt og það leyfir fjöldann allan af örverutegundum til að þrífast og það örvar vöxt steinda og myndar þennan samsetta karbónatstein. Stóru rauðu sandsteinsinnlyksurnar eru steinmolar sem eru samsteyptir í gráa mótið sem féll niður af loftinu eða veggjunum í hellinum og á gólfið þar sem steinninn fannst.

Við vitum að steinninn er aðeins nokkurra áratuga gamall, vegna þess að hann hlaut að hafa myndast eftir að hellirinn myndaðist af manninum. Á meðan allsherjar flóðið stóð yfir, var gjörvöll jörðin þakin vatni og mörg svæði urðu fyrir hituðu vatni sem myndaði aðstæður vatnshita og vaþrývarma sem eru ákjósanlegar aðstæður fyrir steindir til að vaxa.

Myndin hér að ofna sýnir tvö dæmi í viðbót fyrir nýlegum steinmyndunum. Nútíma jarðfræðingar líta á hina náttúrulegu kristalla vinstra megin sem ‚gamalt‘ botnfall, en sama steindin fyllir þverskurð vatnsleiðslu hægra megin. Steindirnar í þverskurði pípunnar mynduðust á síðustu öld. Steindin í þessum dæmum, aragónít, er ein gerð af kalsíumkarbónati. Kristallarnir vinstra megin eru svifsteinar sem mynduðust í allsherjar flóðinu. Þeir hafa engan snertiflöt og mynduðust þegar stígandi vatn í vatnsrásum gosbrunna hélt kistöllunum í sviflausn á meðan þeir uxu.

Aragónít kristallar eru fundnir í mjúkum setum víða um heim í dag, þar sem við höfum engar vísbendingar um að slíkir kristallar séu að myndast í dag. Steindin er frekar mjúk, með herðu upp á tæplega 4 á Mohs-kvarðanum (1-10), sem er töluvert mýkra en steinar sem byggðir eru á kvars, sem eru um það bil 7 á hörku-kvarðanum. Takið eftir að kristallarnir eru ekki afrúnnaðir, né eru þeir veðraðir, sem sannar að þeir hafi myndast nýlega, innan við nokkur þúsund ár. Við fundum engar rannsóknir á því hvernig eða hvenær þessar steindir mynduðust í náttúrunni.

Rörið með aragónít-úrfellingunni í myndinn hér að ofan kemur úr Tékklandi. Hún myndaðist þegar steinefnaríkt heitt hveravatn flæddi í gegnum rörið á 80 ára tímabili.

Aragónítið myndaðist vegna þess að rennandi vatnið var nálægt suðumarki. Hér sjáum við að jafnvel undir lágum þrýstingi geta náttúrulegar steindir myndast á áratugum, ekki á milljónum árum. Til eru þúsundir dæma eins og þetta, en við heyrum lítið um þau í jarðfræðikennslu eða í nútíma kennslubókum, vegna þess að þau styðja ekki viðmiðið um gamla jörð.

Kaflinn um vatnsplánetulíkanið sýndi hvernig UM sandsteinn var búinn til á einum degi og að kvars kristallar geta tvöfaldað stærð sína á innan við dag. Hingað til hafa svona stuttir tímar verið fjarlægðir úr hugsunarháttum fylgjenda gamallar jarðar, að þeir íhuga aldrei hversu fljótt steindir geta í raun vaxið. Fyrir mörgum árum var háskólaprófessor spurður hvernig steinar mynduðust og hversu langan tíma það tæki. Óskýra svarið hans kom á óvart þegar hann sagði að steinar mynduðust þegar jörðin kólnaði fyrir milljónum árum síðan. Svar hans við spurningunni um hvernig vísindamenn vissu þetta var einfaldlega að þeir horfðu á þunnar sneiðar af steinum í smásjá og gátu ‚séð‘ það með því að horfa á kristallana. Vandamálið var hins vegar að enginn hafði séð hvernig þessir kristallar mynduðust og prófessorinn gat ekki útskýrt það. Maður verður skilinn eftir til að „trúa“ því að sérfræðingarnir vissu hvað þeir voru að tala um.

Með Universal Model höfum við nýtt viðmið sem við getum notað til að líta á vísbendingar steinmyndana. Með samsvörunarreglunni getum við búið til stein á fáeinum dögum með því að nota aðferðir sem herma eftir náttúrulegum ferlum. Vegna þess að við getum fylgst með þessum ferlum og vegna þess að þau gerast á svo skömmum tíma og skapa steina með nákvæmlega sömu einkenni og náttúrulegir steinar, ætti að vísa hinum fræðilega, ímyndaða og hugsanlega uppruna steinmyndana á milljónum ára algerlega frá!

Restin af sögunni um Agassiz (nánar um ísöldina)

Louis Agassiz (sjá mynd hér að ofan) ólst upp í Sviss og varð einn frægasti náttúrufræðingur í Evrópu. Hann flutti síðar til Bandaríkjanna og hreif hjörtu margra Bandaríkjamanna með sinni breiðri þekkingu á náttúrunni. Agassiz var einn hinna fyrstu til að koma fram með þá hugmynd, árið 1837, að jörðin hafi orðið fyrir ísöld. Fyrir flesta endar sagan þar. Restin af sögu Agassiz er sjaldan sögð og, eins og koma mun fram, er hún dæmi um hvernig nútíma vísindi hunsa áþreifanlegar sannanir sem eru í andstöðu við vinsælustu kenningarnar.

Undir lok lífskeiðs hans, var ísaldarkenning Agassiz í beinni andstöðu við hina æ vinsælli þróunarakenningu. Kenning Agassiz um ísöld hafði þróast í gegnum árin þannig, að hann hélt að öll jörðin hafi á sama tíma eitt sinn verið þakin ís. Agassiz hélt þetta vegna þess að hann hafði fundið aðkomusteina (steinar sem virtust vera leifar af jöklum ísaldar) næstum alls staðar þar sem hann ferðaðist, um alla Evrópu og Norður-Ameríku. En flestir jarðfræðingar voru ekki reiðubúnir til að styðja kenningu Agassiz um ísöld á heimsvísu vegna sérstakrar ástæðu sem verður útskýrð innan skamms.

Í tilraun sinni til að sannfæra samstarfsfélaga sína, ákvað Agassiz að kanna landslagið nær miðbaug, á stöðum þar sem jöklar ættu ekki að hafa verið til. Agassiz fór í stóran rannsóknarleiðangur til Brasilíu árið 1865.  Hann safnaði gríðarlegt magn af gögnum, miklu meira en Darwin gerði þremur áratugum áður í frægri ferð hans í framandi lönd með skipinu HMS Beagle. En samt virðist enginn muna eftir glæsilegum leiðöngrum Agassiz né hvað hann uppgötvaði, sem hann skráði og gaf út í bók árið 1869, A Journey in Brazil. Tilvitnun úr bókinni sýnir athuganir hans:

Þegar maður gengur upp Serra, hálfa leiðina að húsinu, er frábær staður til að skoða jökulruðning og steina, og lengra er hægt að fylgja jökulruðningnum alveg efst á veginum. Allt svæðið á milli Yilla Theresa og Petropolis er fullt af jökulruðningi. Rétt fyrir utan Petropolis hefur Piabanha áin grafið farveg sinn í jökulruðning, á meðan það hefur myndast halli í bökkunum vegna regns. Við járnbrautarstöðina í Correio, fyrir framan bygginguna, er einnig ákjósanlegt tækifæri til að fylgjast með aðkomusteinum, vegna þess að hér liggur jökulruðningurinn, með stórum steinum sem hafa blandast inn í massann, ofan á berginu á staðnum. Fáein skref til norðurs frá brautarstöðinni í Pedro do Eio er annað stórkostlegt samansafn stórra steina í jökulruðningi. Þetta eru bara örfáir staðir af þeim mörgum sem þetta er hægt að sjá. (Journey in Brazil).

Agassiz lýsir því sem hann sér sem aðkomusteina alls staðar í Brasilíu, en hugmyndin um „jökulruðning og steina“ féll í grýttan jarðveg hjá öðrum rannsakendum. Brasilía er nálægt miðbaug, langt frá mögulegum jökulþekjum. Hvers vegna voru vísindamenn á tímum Agassiz svo mikið á móti hugmyndinni um jökulskeið á heimsvísu? Það er aðeins ein einföld, en þó mjög áhyggjuvaldandi ástæða:

Þróun gæti ekki verið ábyrgt fyrir það fjölbreytta líf á jörðinni á svo skömmum tíma, á nokkur þúsund árum eftir að ísinn var horfinn. Þróun lífs var ástæðan fyrir því að ísöld Agassiz á heimsvísu var hafnað. Vinsæla kenningin hafði sigrað hnattrænar sannanir. Einn sagnaritari segir þetta:

Darwin hafði verið gefinn nýr kraftur fyrir þeirri gömlu hugmynd að tegundir í dag séu afkomendur steingervinganna frá í gær. Sú kenning hefði hins vegar fallið ef hægt hefði verið að sanna að ísöldin hefði rofið öll tengsl milli tegundanna fyrir og eftir ísöldina. (The Ice Finders: Edmund Blair Bolles, Counterpoint, 1999, bls. 238).

Fyrir Agassiz hafði leiðangurinn borið árangur:

Þegar hann sneri aftur til Bandaríkjanna, tilkynnti Agassiz samstundis að leiðangurinn hafði verið árangursríkur, velgengni hafði á ný fengið hlutverk í sögu náttúrunnar. (The Ice Finders: Edmund Blair Bolles, Counterpoint, 1999, bls. 239).

Árið 1869 hins vegar, einum áratug eftir að Darwin gaf út bók sína Uppruni tegundanna, voru nútíma vísindi farin vel fram hjá öllum ‚dásamlegum‘ hugsunarhætti. Fræðiheimurinn myndi senn hlægja og hæða að hugmyndum Agassiz:

Í staðinn fyrir undrun, framkallaði skýrslan vandræðakennd og fyrirlitningu. Academy of Science gaf skýrsluna aldrei út. Lyell hló að henni. (The Ice Finders: Edmund Blair Bolles, Counterpoint, 1999, bls. 240).

Skortur á virðingu fyrir einn fremsta vísindakönnuði 19. aldar var klárlega vísir á það hvert vísindin voru að stefna. Hinir myrku tímar vísindanna, þar sem vinsælar kenningar yfirgnæfa reynslugögn og rannsóknir á náttúrufyrirbærum, voru að gjóta út falskenningu.

Einn góðan veðurdag mun leiðangur Agassiz vera almennt viðurkenndur fyrir það sem hann fann – athuganir sem styðja allsherjar flóðið. Agassiz hafði skjátlast varðandi ísöld á heimsvísu, en hann var ekki langt frá því að koma auga á sannleikann. Því miður kom ósanngjörn og óvægin meðferð á áhrifaríkan hátt í veg fyrir að aðrir komu auga á mikilvægi þeirra athugana sem hann hafði gert í Brasilíu.

Falskenningin um ísöld

Síðasta umræðuefnið í undirkaflanum um falskenninguna um jarðfræðilegan tíma er önnur falskenning sem er kennd í dag eins og hún væri staðreynd – falskenningin um ísöld. Líkt og í kviku-falskenningunni hefur þessi ranga kenning aldrei haft neinar beinar sannanir til að styðjast við, jafnvel þótt hún sé notuð í öllum nútíma vísindum sem leið til að útskýra aðrar vísindakenningar. Nánar verður fjallað um ísöldina síðar, en núna er ætlunin að snerta það helsta.

„Ísöldin“ er vinsæl kenning í nútíma samfélagi okkar. Hún er innblástur fyrir fjölda skemmtana og kvikmynda upp á síðkastið. Til eru rannsóknarmiðstöðvar fyrir ísöld sem rannsaka ískjarna sem talið er að hafi myndast fyrir meira en „tugum þúsund“ árum síðan:

Ískjarnarnir, sem koma frá ýmsum stöðum á Suðurskautslandinu og Grænlandi, innihalda loftbólur sem voru innilokaðar þegar ísinn myndaðist fyrir meira en tugum þúsunda ára síðan. Með því að mæla ákveðið magn súrefnissamsætu í þessum loftbólum, gátu rannsakendur ákveðið mynstur í gróðurvexti  um allan heim á því tímabili. (Heimasíða National Science Foundation).

Hins vegar þýðir raunveruleiki allsherjar flóðsins, tímasetning þess og umfang, að þegar gjörvöll jörðin var þakin vatni, myndu köldu heimskautasvæðin (og öll íslög sem mynduðust áður) bráðna eða breytast töluvert á meðan stórflóðið stóð yfir fyrir nokkrum þúsund árum síðan.

Louis Agassiz, prófessor í Sviss og síðar í Harvard, Bandaríkjunum, lagði til að víðáttumikil íslög þöktu stóran hluta norðurhvelsins fyrir nokkrum þúsundum árum síðan. Sem sönnun fyrir því sá hann möl og smásteina sem hafa fundist víða í Norður-Ameríku og gerði hann ráð fyrir að þeir hafi dottið niður úr ísþekjunum þegar þær skriðu niður fjöllin.

Árið 1855 birtist grein um fljótandi steina í Scientific American sem sýndi hvernig þessi hugmynd varð bæði vinsæl og ótrúleg:

Á Manhattan eyjunni sjáum við ótal lausa steina í öllum stærðum, allt frá litlum malarhnullungum til kletta sem vega fleiri tonn. Þessir steinar uxu ekki þar sem þeir fundust og engin mannshönd bar þá þangað. Hvaðan komu þeir? Eina trúverðuga kenninginn er að þeir staðir þar sem þeir finnast nú, voru eitt sinn sjávarbotn þar sem borgarísjakar flutu yfir frá Íshafinu, með þessa steina inni í þeim, og leystust upp í heitari sjávarstraumum og slepptu þannig steinfarmi sínum. Til að fá hugmynd um tíma þar sem stórir ísjakar flutu yfir þeim stað þar sem New York stendur nú, virðist vinna jafn þungt á ímyndunaraflinu eins og að trúa á „undralampa“ Alladíns. (Floating Rocks, Scientific American, mars 2005, bls. 16).

En er ísöldin „eina trúverðuga kenningin“ til að útskýra flutning á þessu óvenjulegu seti? Ekki lengur. Vatnsplánetulíkanið sýndi að gosbrunnar geta kastað út set af hvers konar stærð, þar á meðal stórum steinum, upp á yfirborðið úr djúpum jarðar. Vegsummerki gosbrunna í kaflanum um allsherjar flóðið sýndi hvernig það gerðist og að það hafi gerst hlutfallslega nýlega og breytt útliti landslags víða á jörðinni.

Falskenningin um ísöld tekur ekki tillit til áhrifa frá gosbrunnum og, líkt og í falskenningunni um hnattræna hlýnun, hefur enga skráða útskýringu fyrir orsökinni. Veik kenning er sú kenning sem vantar orsök eða gangvirki sem gerir grein fyrir því fyrirbæri sem fyrir augu ber. Kenningin um ísöld hefur aldrei sýnt neina slíka orsök fyrir myndun meiri háttar ísþekju eða liðinna jökulskeiða, eins og útskýrt er í kennslubókinni The Essentials of Geology:

Heilmargt er vitað um jökla og mótun lands af jöklum… Engu að síður hefur almennt viðurkennd kenning um orsök jökulskeiða enn ekki komið fram. (Essentials of Geology: áttunda útgáfa, Frederick K. Lutgens, Edwards J. Tarbuck, Prentice Hall, 2003, bls. 240).

Ein megin ástæðan fyrir því að þessi kafli um falskenninguna um ísöld var rituð, var að útskýra jarðfræðilega leyndardóma sem engin önnur kenning en allsherjar flóðið getur útskýrt. Myndin hér að ofan er kort af jörðinni sem sýnir útbreiðslu á hinni fræðilegri ísþekju sem rannsakendur leggja til að hafi verið þarna í síðasta „hámarki jökulsins“. Klárlega nær hann ekki niður í suðvesturhluta Bandaríkjanna, þó svo að malarhnullungar, möl og annað set af óþekktum uppruna, stundum hundruði metra þykkt, er á víð og dreif í landslaginu.

Enn fremur eru margir eyðimerkurdalir greinilega sorfnir út af ótrúlegu magni vatnsflæðis. Þetta fyrirbæri þarfnast útskýringar og, að því er virðist, er falskenningin um ísöld eina svar nútíma jarðfræðinnar. Jarðfræðingar í Arisóna telja að jöklar hafi eitt sinn myndast í fjöllum Arisóna á meðan síðasta jökulskeiðið stóð yfir, bráðnað og orsakað aukið vatnsflæði á þeim tíma og myndað „stóra dali í röngu hlutfalli“. Úr Arizona Geological Survey:

Mikið af hinni nútíma staðfræði breyttist á meðan ísöldin og nútíminn stóð yfir þegar úrkoman var hærri en hún er í dag. Árdalir og flóðsléttur víkkuðu á tímum þar sem ár voru vatnsmeiri en þær eru í dag. Í suðurhluta Arisóna virðast margar litlar, slitróttar eða uppþornaðar ár og lækir hafa sorfið stóra dali í röngu hlutfalli. (Arizona Geology).

Fyrsta setningin í þessari yfirlýsingu brýtur strax í bága við eina af burðarsúlum nútíma jarðfræði – sístöðuhyggjunni. Flóðslétturnar í Arisóna í dag eru klárlega ekki dæmigerð fyrir veðráttu Arisóna síðastliðna alda. Jarðfræðingar Arisóna koma réttilega auga á að meira vatn en nokkur maður hafi nokkurn tímann séð í nútímanum, flæddi eitt sinn niður marga dali, sem víkkaði þá út, langt umfram það sem rof er megnugt um í dag.

Afrennsli jökla, eða jökulár, er ekki mjög ólíkt leysingum á vorin nú til dags. Jafnvel þótt vatnsrennslið hafi verið hundrað sinnum meira, getur það ekki verið ábyrgt fyrir mörgum af þeim vatnsrofnum dölum víða í suðvesturhluta Bandaríkjanna, einkum í þeirri hæð yfir sjávaramáli þar sem það er þekkt að jöklar hafi aldrei verið til. Breiðu dalirnir og hinar miklu flötu sléttur í leyndardómnum um dalvíkkunina sem útskýrð er í falskenningunni um hringrás bergs, gátu ekki hafa komið frá „á“ sem flæddi undan jökli sem bráðnaði. Slétturnar eru of víðáttumiklar og allt of flatar.

Utan eyðimarkanna fyrirfinnst gervi-jökulruðningur nærri því alls staðar – og gosbrunnar eru lykillinn að nánast þeim öllum. Eitt dæmi finnst í Washington fylki, Bandaríkjunum, þar sem einn jarðfræðingur, sérfræðingur í jöklafræði, sannaði að setið í ám í kringum Rainier fjallinu kom ekki frá jöklum eins og áður var talið. Dwight Crandell ræðir um hvernig hann afsannaði kenninguna um jökulruðning snemma á ferli sínum í eftirfarandi viðtali:

Hann sagði að vinna við St. Helens fjallinu lagði mikið til framfara á eldfjallafræði, en margt varðandi eldfjöll er áfram leyndardómur.

Þrátt fyrir þá frægð sem hann hefur áunnið sér sem eldfjallafræðingur, hefur Crandell sérhæft sig í jöklafræði snemma á ferli sínum.

Reyndar, sagði hann, var hápunktur starfsferils hans sem jarðfræðingur að afsanna kenningu um að 5000 ára gamalt set niður með ánni frá Rainier fjallinu hafi verið leifar af jökulruðningi. Á sjötta áratugi síðustu aldar sannaði Crandell að þetta hafi verið flæði mola úr Rainier fjallinu, þekkt sem Osceola eðjuhlaupið. Það er eitt það stærsta eðjuhlaup úr eldfjalli sem þekkt er í heiminum, samkvæmt Crandell. (Heimasíða óvirk).

Osceola eðjuhlaupið á margt sameiginlegt með eðjuhlaupinu úr St. Helens fjallinu, sjá mynd hér að neðan. Um miðjan níunda áratug þakti eðjuhlaup úr St. Helens fjallinu um það bil 260 ferkílómetra svæði. Osceola eðjuhlaupið þakti um það bil 330 ferkílómetra svæði og skildi eftir sig smágrjót sem áður var sagt vera úr jöklum ‚ísaldar‘. Stóru eldfjöllin Rainier og St. Helens eru í raun eldfjöll vatnsgosa, enda kom ekkert hraunflæði úr gígum þeirra, heldur steinar og setfyllt vatn, hitað með jarðskjálftanúningi, sem flæddi með miklum krafti inn í nærliggjandi sléttur. Þetta er umfjöllunarefni í vatnsplánetulíkaninu í fyrsta bindinu.

Aldurstafla um loftsteina eftir Dalrymple - hagræðing á vísindagögnum

Það er þá þannig að ‚loftsteinar‘ Dalrymples eru ekki raunverulega steinar utan úr geimi, heldur eru þeir útkast sem mynduðust í gosrásum og köstuðust út á meðan allsherjar flóðið stóð yfir. Það var hins vegar ekki þekkt heiminum í nokkurn tíma. Dalrymple byrjaði að ákvarða aldur loftsteina og vonandi aldur jarðarinnar. Eftir kerfisbundna greiningarvinnu hefðu aldrar úr samsætum loftsteina átt að koma í ljós, en rannsóknin virtist hafa gefið óreglulegar niðurstöður sem í fyrstu andrá eru ekki augljósar lesendum bókar Dalrymples. Földu Brown, Patterson, Dalrymple og aðrir eitthvað af niðurstöðunum sínum í vinnu sinni sem ekki passaði í ramman þeirra um gamlan aldur jarðarinnar? Skrif um aldur jarðarinnar frá þúsundum jarðfræðinga í dag myndu líklega hafa samhljóm með þeirri afstöðu sem tekin var í grein frá 2002 undir nafninu The Age and Accretion of the Earth í tímaritinu Earth-Science Reviews:

Hámarkið í löngu vinnuframlagi var sú gífurlega mikla vinna Pattersons sem sýndi að aldur jarðarinnar var nálægt aldri flestra loftsteina, eða 4,55 Ga [milljarðar ára]. (The Age and Accretion of the Earth).

Í dag eru fylgismenn gamallar jarðar gagnrýndir af minnihlutahóp fylgismanna ungrar jarðar, sem þó fer stækkandi. Sem svar við því, gaf rannsakandi Chris Stassen, frá þróunarsinnuðu heimasíðunni talkorigins.org, út grein undir nafninu The Age of the Earth. Greinin gerir þá tilraun að skjóta máli sínu að áhyggjum fylgismanna ungrar jarðar með því að ræða töflu með aldur loftsteina í bók Dalrymples frá 1991, The Age of the Earth:

Eins og sýnt er í töflunni, er fyrirtaks samhljómur um 4,5 milljarða ár, á milli nokkurra loftsteina og með nokkrum mismunandi aðferðum aldursákvarðana. Takið eftir að fylgismenn ungrar jarðar geta ekki ásakað okkur um að hafa valið út gögn – ofangreind tafla inniheldur marktækan hluta allra loftsteina sem settir hafa verið í aldursákvörðun með samsætum. Samkvæmt Dalrymple (1991, bls. 286) hafa færri en 100 loftsteinar gengist undir aldurákvörðun með samsætum og af þeim gáfu um 70 aldur með lága greiningarskekkju. (TalkOrigins.org).

Sú tafla sem Stassen vísaði í er sýnd í mynd hér að neðan, aldurstafla lofsteina. Hún er á blaðsíðu 287-289 í bók Dalrymples, The Age of the Earth. Stassen var hrifinn af því sem virtist „fyrirtaks samhljómur“ á aldri loftsteinanna sem sýndir voru í töflunni og lýsti yfir að „fylgismenn ungrar jarðar geta ekki ásakað okkur um að hafa valið út gögn.“ Stassen gerði hins vegar alvarleg mistök.

Dalrymple hafði sagt að „nærri því 100 loftsteinar hefðu verið greindir“ og að „um það bil 70 eða svo“ gáfu aldur með geislavirkum efnum sem voru „taldir gefa til kynna þá tímasetningu upphaflegrar kristöllunar eða síðari myndbreytingar.“ En hvar eru hinir 30 loftsteinarnir – hvers vegna eru þeir hafðir út undan í listanum og hvað var að þeim gögnum? Svar: aldrar þeirra pössuðu ekki í Dalrymples aldur jarðarinnar.

Þetta er í fyrsta sinn sem við tökum eftir að Dalrymple hafi „valið út gögn“, en það reyndist ekki í síðasta sinn. Dalrymple hafði skilið gögn út undan sem ekki pössuðu inn í hina væntanlegu niðurstöðu og þetta gerði hann endurtekið. Reyndar, ef við skoðum töfluna, þá kemur í ljós að aðeins 42 loftsteinar eru listaðir í upprunalegri töflu Dalrymples. Það kemur ekki á óvart að það vantar 28 af þeim 70 loftsteinum sem hann sagði að höfðu gefið væntanlegan aldur. Þetta er í annað sinn sem við tökum eftir að Dalrymple hafi valið gögn sín.

Til eru þúsundir mismunandi loftsteina víða um heim. Bara Arizona State háskólinn hýsir sýnishorn af fleiri en 1600 mismunandi ‚hröpuðum‘ loftsteinum. Aldur jarðarinnar og aldur sólkerfisins eru vissulega mikilvægir fyrir nútíma vísindi, þannig að maður spyr sig, hvernig stendur á því að aðeins 100 eða svo loftsteinar hafa verið aldursgreindir með geislavirkum efnum? Það ættu að vera fleiri hundruðir! Það kom í ljós að miklu fleiri voru aldursgreindir, en ekki þannig að Dalrymple líkaði við það. Hann lýsir því safni loftsteina sem hann prófaði á blaðsíðu 286 í bók sinni:

Inni í þessu eru allir aldrar úr vel skráðri og gildri jafnaldurslínu ásamt aldurs-rófi með greiningarskekkju upp á 0,2 Ga eða minna, við 95% öryggisstig (tvö staðalfrávik) sem eru  höfundinum kunnugir. (The Age of the Earth: G. Brent Dalrymple, Stanford University Press, 1991, bls. 286).

Greinilega var það þannig að ef aldur passaði ekki inni í hið „vel skráða og gildu“ próf (þ.e. 4,5 milljarðar ár ± einhver stærð), þá var honum hent út. Þannig sjáum við að Dalrymple hafði útvalið gögnin sín í þriðja sinn.

Síðari taflan í myndinni hér að ofan er listi yfir 11 loftsteina sem Patterson vísaði í í frægri ritgerð sinni frá 1956, Age of meteorites and the earth. Listinn inniheldur aldur hins fræga lofstein úr loftsteinagíg Arizona. Það var úr þessum lista loftsteina sem upphaflegi aldur jarðarinnar sem 4,5 milljarðar ár var leiddur út. Það vekur furðu að Dalrymple lætur hina 11 loftsteina Pattersons gersamlega út undan. Þetta er í fjórða sinn sem Dalrymple velur sérstaklega gögn fyrir sinn eigin tilgang.

Til að lýsa vísindalegar greiningar sem gilda, ættu mismunandi tækni aldursgreiningar að vera notuð fyrir sérhvert sýni, sem þannig myndi túlka staðfestingu á greiningunni. Endurteknar aldursgreiningar ættu að sýna endurtekna aldra og annars konar aðferðir samsæta ættu einnig að sýna sömu niðurstöður. Í Talkorigins.org greininni segir Stassen þetta:

Enn fremur gefur elsta aldursákvörðun tiltæks loftsteins almennt samsvarandi aldur með öðrum aðferðum greininga með geislavirkum efnum, eða með fleiri próf fyrir mismunandi sýni. (TalkOrigins.org).

Fleiri próf voru gerð á þessum 100 loftsteinum. Sýndu þau svipaðar niðurstöður? Vissulega, samkvæmt því trausti sem sérfræðingar í tímatalsfræði jarðarinnar sýna sínum 4,5 milljörðum árum, hljóta flestir loftsteinar að hafa sýnt samræmandi aldur úr fleiri aðferðum. Hins vegar, ef aðeins fáein sýni gefa sambærilegan aldur með mismunandi aldurstækni, er þessi aldur lítið meira en tilviljun. Þannig að frekar mörg próf með mismunandi tækni ættu að vera nauðsynleg til að ná hinni hárri fullvissu (95%) sem Dalrymple lýsti yfir í bók sinni.

Tafla Dalrymples í myndinni hér að ofan sýnir ekki einu sinni lista 100 loftsteina. Af þeim 42 loftsteinum sem eru listaðir, sýndu aðeins fimm: Guarena, Olivenza, Juvinas, Y-75011 og Weekerro niðurstöður úr tveimur aðferðum aldursgreininga og aðeins einn, St. Severin loftsteinninn, sýndi þrjár (rauður texti). Slík lág gildi flokkast ekki hærra en tilviljun en alls ekki neitt til að monta sig af.

Hvers vegna ekki að framkvæma fjöltækni aldursákvörðun á fleiri loftsteinum? Staðreyndin er sú, að rannsakendur hafa gert mörg próf til viðbótar en tölurnar pössuðu ekki við tilkallið og voru aldrei gefin út. Það virtist enginn þekkja þessa staðreynd betur en Dalrymple og með því að minnast aðeins á þær niðurstöður prófana sem voru í samræmi við sinn fræðilega aldur í skýrslu sinni, hafði hann, í fimmta sinn, valið út þau gögn sem hann vildi.

Munið að rannsakendur við Háskóla Kaliforníu (Berkley) höfðu sagt árið 2000 að úran-blý (U/Pb) aðferðin til aldursákvörðunar sé meðal hinna „áreiðanlegustu og nákvæmustu“:

Framkvæmt á sirkon, eru U/Pb aðferðir á meðal áreiðanlegustu og nákvæmustu tækni til aldursákvörðunar. (A test for systematic errors in 40 Ar/39 Ar geochronology…, K. Min og fleiri, Geochimica et Cosmochimica Acta, 2000, Vol. 64, bls. 73).

Þetta var sammála tilkalli Pattersons úr frægri grein hans frá 1956, sem þá var rúmlega 40 ára gömul:

Nákvæmasti aldur loftsteina er ákvarðaður með að gera ráð fyrir að loftsteinar hafi að geyma röð úran-blý kerfa… (Age of meteorites and the earth, Clair Patterson, Geochimica et Cosmochimica Acta, Vol. 10, 1956, bls. 230).

Þessi samsvörun spannar yfir þann tíma sem Dalrymple gaf út bók sína, og þar með töfluna um aldur loftsteina. Hvers vegna tók hann þá ekki U/Pb aðferðina með í reikninginn?

Gaumgæfileg rýni í listann í myndinni hér að ofan sýnir að það er enginn loftsteinn sem hefur þessa aðferð aldursákvörðunar.

Þótt furðulegt megi virðast var enginn þessara 42 loftsteina aldursákvarðaður með því sem sagt er „áreiðanlegasta og nákvæmasta“ aðferðin (þ.e. U-Pb) og hvorki Stassen né starfsfélagi hans og fylgismaður gamallar jarðar gera við þetta athugasemd. Þeir voru greinilega ekki að leita að sannleikanum, heldur voru þeir að leitast við að styðja kenningar sínar. Í skrýtinni og ófyrirséðri þróun mála var „áreiðanlegasta og nákvæmasta“ úran-blý aðferðin sem Patterson hafði notað til að þróa sinn ætlaða 4,5 milljarða ára aldur jarðarinnar, hunsuð vegna þess að hún hentaði ekki! Þetta var í sjötta sinn sem Dalrymple hafði valið út gögn eða skilið þau út undan.

Til þess að sérfræðingar í tímatalsfræði jarðarinnar geti aldursákvarðað loftsteina á vísindalegan hátt, ættu þeir að aldursgreina þau 1600 sýni í Arizona State háskólanum með því að nota allar fjórar aðferðir aldursákvörðunar með geislavirkum efnum: U-Pb, Ar-Ar, Rb-Sr og Sm-Nd, og þeir ættu að gefa út allar niðurstöðurnar.

Síðastliðna tvo áratugi hafa sérfræðingar í tímatalsfræði jarðarinnar varla sagt nokkurn stein vera eldri en álitinn aldur jarðarinnar og sólkerfisins, sem í dag er 4,5 milljarðar ár. Það er áhættusamt og hefur raunverulega orðið að bannhelgi. Allir í vísindunum ‚vita‘ jú að jörðin er 4,5 milljarðar ára gömul, þannig að það er einfaldlega gert ráð fyrir að eldri dagsetningar eru bara rangar og ætti að hunsa og gefa slíkt ekki út. En sumir aldranna tekst samt að komast í vísindagrein. Til dæmis segir grein í Nature frá 1986 þetta:

Aðferð aldursákvörðunar með K-Ar jafnaldurslínu hefur verið notuð í tíu demanta frá Saír til að forðast vandamálið um mögulega ofgnótt af Ar-40 sem kemur fyrir í hefðbundinni K-Ar aldursákvörðun á demöntum. (K-Ar Isochron Dating of Zaire Cubic Diamonds, S. Zashu, M. Ozima, O. Nitoh, Nature, Vol. 323, 23. október 1986).

Þessir demantar gáfu „óvenjulega háan“ aldur, eða 6 milljarða ára:

Í fyrra tilfellinu varpaði hinn óvenjulegi hái aldur 6,0 Ga [milljarðar ár] efasemdir um þær forsendur um einsleitni í gnægð samsætanna í K-40. (K-Ar Isochron Dating of Zaire Cubic Diamonds, S. Zashu, M. Ozima, O. Nitoh, Nature, Vol. 323, 23. október 1986).

„Forsendur um einsleitni“ í jarðfræðinni var varpað í efasemdir vegna þessa óvenjulegs aldurs, en hvaðan kom hinn „hái aldur“ 6,0 milljarðar ár? Vísindamenn hafa lengi vitað að mótsagnakenndir aldrar eru leiddir af aðferð aldursákvörðunar með kalín-argon vegna „vandamáls“ sem kallast:

Við byrjum að skilja til fulls hversu mikið Dalrymple „klúðraði tölunum“ í bók sinni frá 1991 The Age of the Earth, eftir að hafa gert sér grein fyrir að hafa vísvitandi skilið út undan rannsókn eins og þeirri í Nature-greininni frá 1986 sem skýrði frá aldri sem var miklu hærri en hinn ímyndaði aldur jarðarinnar.

Það tók ekki mikla vinnu að finna ritgerð frá 1981 úr Proceedings of the Royal Society of London eftir G. Turner, virtan sérfræðing í tímatalsfræði jarðarinnar sem staðfesti grun okkar að Dalrymple hafði notað útvalin gögn sem pössuðu inn í kenningu hans. Ellefu af þeim 42 öldrum loftsteina í aldurstöflu loftsteina eftir Dalrymple (sjá mynd að ofan) komu frá Turner, fleiri en frá nokkrum öðrum höfundi/rannsakenda. Reyndar leit Dalrymple á Turner sem fremsta fræðimann á sviði aldurs loftsteina. Skoðum hvað Turner sagði um „vídd“ á aldri loftsteina:

Hin breiða vídd á aldri loftsteina með varðveislu á gasi, sem er nálægt 0 til allt að 4,5 Ga [milljarðar ár], sem er aldur sólkerfisins, er vel þekkt. Hin almennt viðurkennda skoðun er að megin orsök lágs aldurs er tap á gasi vegna hitunar sem fylgir árekstur loftsteina. (Argon-argon age measurements and calculations of temperatures resulting from asteroidal break-up, G. Turner, Proceedings of the Royal Society of London, A, Vol. 374, Nr. 1757, Meteorite Research, 4. febrúar 1981, bls. 281).

Til að undirstrika þetta enn frekar, var „víddin“ á aldri loftsteina með varðveislu á gasi:

Lítum nú aftur á myndina. Hver er aldursvíddin sem er ‚gefin í skyn‘ samkvæmt töflu Dalrymples? 4,29 til 4,60 milljarðar ár með flesta aldra falla hentuglega inn í 4,5 milljarða ára flokkinn. Gæti verið smá frávik á milli raunveruleikans og gögnunum frá Dalrymple?

Ef maður væri að leita að sannleikanum og væri hlutlægur varðandi gögnin, gæti maður sagt að ef til vill eigi núll-aldurinn aðeins við um einn eða tvo loftsteina og þetta væri ástæðan fyrir því að Dalrymple valdi að sleppa þeim í gagnasafninu sínu. Til að komast að raun um það, þá þurfum við að líta á hvernig loftsteinar urðu fyrir „tapi á gasi“ (aðal aðferðin sem notuð var í aldurstöflu loftsteina eftir Dalrymple), sem myndi valda aldri til að virðast minni. Turner greinir frá mikilvægi argon „tapi á gasi“:

Gróflega þrír fjórðu hlutar loftsteinanna sem hingað til voru aldursgreindir með ⁴⁰Ar-³⁹Ar gefa að einhverju leyti tapi á gasi til kynna. (Argon-argon age measurements and calculations of temperatures resulting from asteroidal break-up, G. Turner, Proceedings of the Royal Society of London, A, Vol. 374, Nr. 1757, Meteorite Research, 4. febrúar 1981, bls. 281).

Heilir „þrír fjórðu hlutar“ loftsteinanna sem aldursgreindir voru með þessari aðferð, höfðu lág gildi sem talið var að hafa verið vegna „taps á gasi“, sem ekki er hægt að sanna.

Þetta er sjöunda dæmið sem sýnir að Dalrymple valdi út gögnin sín. Aldursblekkingin er ein af stórfenglegum staðhæfingum UM og þessi kafli hefur reynt að gera stórfenglegar sannanir þess augljósar. Örfáir nútíma rannsakendur hafa aukið við aldur jarðarinnar með því að nota blekkingu og með því að hagræða vísindagögnum.