Uppruni þróunar

Þessi skrif eru ekki ætluð að vera ítarleg frásögn um tilkomu þróunarkenningarinnar – það er hvorki tími né rúm fyrir því hér, og ef til vill eru til hundruði bóka sem fjalla einmitt um það. Við munum frekar halda áfram þeirri stuttu kynningu á viðfangsefninu með því að rannsaka viðhorf manna og framgang hugmyndarinnar um þróun og áhrifamátt hennar á heiminn til að undirbúa okkur til taka á móti sannleika. Einn athugull vísindablaðamaður kom auga á ástæðuna á bak við þá árangursríku tilkomu þróunarfalskenningarinnar:

Mikilvægur þáttur í tilurð hinnar almennt ráðandi og vinsælu þróun Darwins hefur verið að nánast sérhver framúrskarandi sérmenntaður vísindamaður sem var tilnefndur í stöðu í lífvísindum síðastliðin 40 eða 50 ár, í enskumælandi heiminum, hefur verið sannfærður darwinisti. (Shattering the Myths of Darwinism: Richard Milton, Park Street Press, 2000, bls. 12).

Það ber svo sannarlega á þessari staðreynd í vísindaritunum, kennslugögnum, sjónvarpi og á opinberum vetfangi þar sem yfirlýsingar eins og „ekkert í líffræði gefur vit nema í ljósi þróunar“ eru gerðar. Því miður olli hinn þröngi ljósgeisli þróunarkenningarinnar meiri myrkvun hugans heldur en upplýsingu sannleikans, sem leiddi til nútíma myrku tíma vísindanna.

Kynnt hér í nýju ljósi, fylgir lýsing sem veldur því að allir geta séð skýrar, þar á meðal fagfólk. Með ljósi UM mun það brátt ljóst að þróun er ekki raunveruleg, en kenningin um hana lifir einungis vegna þess að framúrskarandi fagfólk og vísindamenn í leiðtogastöðum lýsa því þannig yfir.

Opinberlega hófst upphaf þróunar með útgáfu Charles Darwins á bók sinni Uppruni tegundanna árið 1859. Jafnvel þótt hugmyndir hans hafi ekki algerlega verið hans upprunalega, fangaði Darwin kjarna hugmyndarinnar í ítarlegum útskýringum sínum. Lokaorð hans draga saman hugsanir hans:

Leiða má líkum að því vegna fjölmargra og svipaðra röksemda, að allar núlifandi og gengnar lífverur jarðar séu afkomendur eins og sama forverans sem upphaflega var gefið líf. (Uppruni tegundanna: Charles Robert Darwin, Hið íslenzka bókmenntafélag, 2004 (upprunaleg útgáfa á ensku 1859), bls. 654).

Uppruni þróunar, eins og Darwin kom á fót í sinni eigin bók, var ályktun eða líkur úr „svipuðu“, sem sýnir greinilega að Darwin var ekki sjálfur sannfærður. Darwin tjáði áhyggjur sínar í bréfi ritað til Asa Gray, sem var góður vinur og síðar prófessor við Harvard, árið 1859, sama ár og Uppruni tegundanna kom út:

Sérhver gagnrýni frá góðum manni er mér mikils virði. Það sem þú bendir á er almennt mjög, mjög satt: að verk mitt muni vera hörmulega fræðilegt, og stórir hlutar eru engan veginn þess virði að kallast aðleiðsla, enda er algengasta villan mín líklega aðleiðsla úr of fáum staðreyndum. (More Letters of Charles Darwin, Vol. I: Charles Darwin, D. Appleton and Company, 1903, bls. 126).

Áhyggjur Darwins að algengasta villan hans um að styðjast við of fáar staðreyndir kemur enn frekar í ljós ef horft er til fjöldans á raunverulegum tilraunum sem sanna átti þróun, sem hann framkvæmdi.

Ekki eru til neinar skrár um það að hann hafi framkvæmt nokkra slíka tilraun. Án tilrauna, hvort sem eru hans eigin eða einhvers annars, var verk Darwins, eins og hann sagði sjálfur, „hörmulega fræðilegt“, og kenningin helst þannig enn þann dag í dag. Eitt mesta áhyggjuefni í verki Darwins var vangeta hans að skilgreina tegund – einmitt það sem bók hans reynir að gera.